Suiker?

De zwangerschap van Mini 1 verliep alles behalve vlekkeloos. Hoewel ik er wél het beste van heb gemaakt. Ik mocht dan wel niet meer werken, nou dan hield ik me toch gewoon bezig met de organisatie van de geboortekaartjes en het doopsuiker? En dan probeer ik mezelf opperbest voor te bereiden om de komst van dat lieve kleine mensje. En zo geschiedde ook.

Wat zwangerschap 2 zou brengen kon niemand me op voorhand vertellen. Na de platte rust van de vorige keer hoopte ik natuurlijk dat ik nu wél kon blijven werken en dat ik probleemloos voor Loes zou kunnen blijven zorgen. Laat die placenta alsjeblieft deze keer wel goed innestelen en als het even kan liever niet voor de baarmoedermond graag. Bloedingen, daar wil ik liever niet meer mee te maken krijgen en daar neem ik dan graag alle mogelijke zwangerschapskwalen voor in de plaats. Gelukkig is dat allemaal niet nodig. Deze keer loopt alles vlekkeloos. Ja, ik heb bandenpijn en mijn heiligbeen heeft opnieuw de neiging om bij elke stap te kantelen. Bovendien kan ik perfect aanduiden waar mijn staartebeentje zichzelf compleet nutteloos maakt en die eerste maanden, die waren op z’n zachts gezegd een periode van dag in, dag uit misselijkheid.
Maar ik kan nog werken en spelletjes spelen met mijn lieve dochter.

Enkele weken geleden trok mijn gyneacoloog echter wel aan de alarmbel. De verplichte suikertest (kleine Challengetest voor de kenners) had toch wel een té hoog resultaat. Er was iets niet pluis. Dan maar een tweede test en ook bij deze test bleken mijn waarden te hoog uit te vallen. Al snel kreeg ik een stempel van zwangerschapsdiabetes. Blijkbaar een aandoening die 1 op 20 zwangere vrouwen ontwikkelt.
Nu geen paniek, dokter Google legt me wel even uit wat er aan de hand is alvorens ik op bezoek mag bij een specialist. En ik begin alvast met het schrappen van zoveel mogelijk gerafineerde suikers uit mijn menu. Baadt het niet, dan schaadt het vast ook wel niet.

De specialist in kwestie heeft me echter wat uitgelachen. Wat ik bij hem kwam doen? Ik had niet eens alle testen en er was al zeker geen sprake van zwangerschapsdiabetes. De testen die ik al had gedaan dienden immers om het kaf van het koren te scheiden en daaruit bleek dat ik uitvoerig(er) moest getest worden alvorens er ook maar iets moest ondernomen worden. Een consult van toch wel maximum 10 minuten en een portemonee die 60 euro minder zwaar woog. Alsjeblieft mevrouw.

Gisteren was dan D-day. Ik mocht mijn voormiddag nuchter in het ziekenhuislabo doorbrengen. In totaal zou ik vier keer geprikt worden. Een keertje nuchter waarna ik een ‘heel erg lekker’ suikersiroopje mocht opdrinken, en dan nog een bloedafname gevolgd door nog 2 afnames, telkens een uur na de vorige afnamen. Persoonlijk vond ik deze onderneming slopend en ontzettend vermoeiend. Ik kon amper m’n ogen openhouden en had het liefst van al gewoon in een bed gekropen om wat te slapen. Desalniettemin ging de voormiddag toch nog voorbij en kon ik enkele uren later gewoon opbellen om mijn resultaten te kennen en je raadt het nooit … Ik ben tiptop in orde en heb géén zwangerschapsdiabetes. Paniek voor niets dus.

Maar ik blijf erbij: het zal geen kwaad kunnen om naar m’n dochters voorbeeld te leven en zo min mogelijk gerafineerde suikers en zoetstoffen te gebruiken. Laat ons dit een wake-up call noemen van jewelste. Al zal ik manlief wel eerst helpen om alle zoetigheid die nu nog in huis is, weg te werken 😉 En dan, dan gaan we me z’n allen proberen suikervrij door het leven te gaan.