Het verhaal van de luie moeder

ZE is bijna 5 maand. Geen wonder dus dat iedereen verwacht dat onze nachten rozengeur en maneschijn zijn. Voor mij zijn ze dat ook. Ik hoef ’s nachts niet uit bed om flessen op te warmen of om luiers te verversen. Maar of mijn dochter dan doorslaapt? Dat kan, al denk ik dat ik gewoon een zeer luie dochter heb “gekweekt” door aan co-sleeping te doen. Maar ja, zo moeder zo dochter, niet waar?

Waarom ik een luie dochter heb? Ze hoeft midden in de nacht haar keel niet open te trekken om mijn aandacht te trekken. Ze hoeft ook helemaal niet haar ogen open te doen om eten te krijgen. Lui dus. En makkelijk. Vooral makkelijk. Ik hoef ook mijn bed niet uit om mijn dochter gelukkig te houden. Ik moet maar even naast me tasten, dochterlief goed tegen me aandrukken en hup … mevrouw hapt aan en krijgt een heerlijke droomvoeding. Lekker makkelijk en zeer ontspannend. Dikwijls lig ik alweer in slaap nog voor zij zich losmaakt en een makkelijke slaaphouding naast mij zoekt. Hemels.

Nu ze kan rollen maakt ze de nachten nog fijner. Ze wurmpt zich doelbewust naar me toe. En hapt ook al aan zonder enige hulp. Als ik dan even wakker word en me probeer te verleggen komt er een luide kreun en volgt ze moeiteloos mijn beweging om toch maar dicht bij mijn borsten te blijven liggen. Prachtig toch hoe Moeder Natuur dat zaakje mooi geregeld heeft. Dochterlief is gefixeerd op mijn borsten en ik ben gefixeerd op dat kleine slapende wezen naast me. Op en top veilig en helemaal op maat van luie mama’s en luie kindjes.
En net voor dat extra beetje veiligheidsgevoel, niet iedereen vertrouwt blindelings op La Mama, staat er trouwens een geweldige co-sleeper naast ons bed. Zo begint onze meid haar nachten tenminste in een eigen bedje.

En we zitten met een lek

Dat kleine wezentje van mij is met haar gat in de boter gevallen, al zeg ik het zelf. Grote zus is ontzettend trots op ‘baby’ en wil niets anders dan zoentjes geven en ‘aaike baby’ doen. Niets dan zusterliefde dus. De jaloezie waar ik, ik beken, toch een beetje bang voor was is gelukkig achterwege gebleven. Hout vasthouden dat dit zo blijft.

Natuurlijk is het even moeilijk wanneer de kleinste een lekkere portie mamamelk live van de bron te drinken krijgt. Want ook nummer 1 wil graag aandacht en bij mama en baby zitten. Maar de wil om ook die aandacht te krijgen heeft ons meteen ook dé oplossing gebracht voor de extra mamahonger van onze oudste. Wanneer baby drinkt wil ook zij … drinken. En niet van een flesje met water of een flesje groeimelk, neen ze wil mama drinken. En wie ben ik om dan cru neen te zeggen? Onze dochter mag dus proberen of ze ook melk uit mama’s borsten krijgt. Tot nu toe zijn haar pogingen niet meer dan lieve kusjes of likjes op mijn borsten, maar mijn moederhart smelt telkens bij het enthousiasme waar ze de queeste mee aanvangt. Tot plots, gisteren er een échte zuigbeweging kwam. Nog niet lang genoeg om een echte melkstroom op gang te brengen, maar wie weet komt het hier dus nog wel tot tandemvoeden. Maar als het dat niet wordt, dan houden we haar toch gewoon gelukkig door haar deel uit te laten maken van de borstvoedingservaring van nummer 2. Twee dochters gelukkig, ik gelukkig. En als de meisjes gelukkig zijn, dan is papa gelukkig.

Haar enthousiasme heeft natuurlijk ook een keerzijde. Mijn productie is goed, om niet te zeggen misschien wel een beetje te goed. Het gevolg is dat ik nu niet alleen spontaan begin melk te spuiten wanneer nummer 2 in mijn buurt komt en hongerig lijkt of een beetje troost nodig heeft, maar ook wanneer de krokodillentranen van nummer 1 over haar mooie snoetje rollen. Mijn compressen kunnen de stroom niet aan en dus zitten we met een lek. Of zeg maar met lekken.

Mijn voornemen om deze keer alles met wasbaar te gaan doen én dus ook wasbare compressen te gebruiken lijkt het héél moeilijk te krijgen. De wasbare compressen zijn duidelijk niet voorzien om mijn krachtige toeschietreflexen (TSR). Op één, twee, drie zijn ze volledig verzadigd en loopt de melk er gewoon door waardoor ik op een dag makkelijk enkele nieuwe outfits moet zien tevoorschijn toveren. Ik vrees dat ik dus nog even geduld moet hebben om mezelf 100% op wasbaar over te zetten. Misschien niet helemaal tot mijn borsten zindelijk zijn, maar we gaan hier toch nog even borstentraining moeten voortzetten tot de compressen me volledig van dienst kunnen zijn. Gelukkig heb ik hier en daar wegwerp cadeau gekregen waardoor ik mezelf toch nog wat kan redden en menselijk voor de dag kan komen zonder én een luiertas en een mamatas mee te sleuren met reservekledij.

Samen slapen

Terwijl ik dit schrijf ligt onze oudste heerlijk in haar bedje te middagdutten. Onze jongste hangt dan weer op z’n aapjes lekker op mijn buik te snurken. Mijn meisjes zijn geweldige slapers en daar zijn we meer dan dankbaar voor. Niet alleen hebben we zo ook de kans om wat uurtjes slaap te verzamelen, daarnaast blijven we ook gespaard van de horror waar bedtijd soms wel voor gekend staat. Hier gelukkig amper tranen en huilbuien wanneer het bedtijd is.

Hoe we dat bereikt hebben bij nummer 1? Door er niets speciaals voor te doen en volledig op ons gevoel te vertrouwen. Al moet ik toegeven dat we de eerste maanden wel wat hulp kregen van Puckababy baker-/slaapzakken. Maar ergens ben ik er toch van overtuigd dat ons slaapritueel die eerste maanden ervoor heeft gezorgd dat slapen niet als iets eng wordt beschouwd, maar als iets gezelligs en plezierigs.

Samen slapen is heel natuurlijk gekomen bij ons, vooral door mijn eigen onkunde om ’s nachts wakker te blijven tijdens de borstvoedingsmomenten. Terwijl dochterlief heerlijk tegen mama aankroop om van de borst te slurpen, vielen mijn ogen alweer dicht richting dromenland en zo geschiedde dat ze de rest van de nacht lekker knus bij ons in bed bleef slapen. Half op mama hangend, half tussen papa en mama inliggend. Natuurlijk had ze haar eigen bedje bij ons op de kamer staan, maar hoewel haar nachten daarin begonnen, eindigde ze toch steeds weer bij ons in bed.

Tot samen slapen niet meer aan haar besteed was. Ze was ongeveer 8 maanden jong toen haar nachten heel onrustig werden en ze meer wakker was dan dat ze in dromenland vertoefde. Tot haar grote frustratie, want wat wou ze toch zo graag slapen. Dat was voor ons een signaal dat het tijd was om onze meid naar haar eigen kamer te verhuizen. Ze had duidelijk nood aan haar nachtrust en de aanwezigheid van mama en papa in dezelfde kamer maakte het voor haar niet makkelijk. Ze werd wakker wanneer wij gingen slapen of wanneer één van ons een luide snurkkreet op de wereld los liet. Dikke tranen en grote frustraties bij dochterlief tot gevolg.
Op haar eigen kamertje hebben we het bedritueel nog beter ingekleed waardoor gaan slapen nog steeds een prettige ervaring is.

Waar het bij Loes heel natuurlijk is gekomen, stond het bij Roos in de sterren geschreven dat ze bij mama en papa zou slapen. Speciaal voor haar komst hebben we een co-sleeper aan ons bed gehangen zodat ze toch haar eigen slaapplek heeft wanneer ze er nood aan zou hebben. Maar voorlopig wil ze daar nog niet slapen. Waarom zou ze ook? Na een lange zwangerschap lekker veilig in mijn buik mag ze nu gerust veilig op diezelde zachte buik slapen. Dicht bij de borsten zodat ze makkelijk kan drinken bij het minste beetje honger tijdens een lange nacht. Ik slaap heerlijk zo, met mijn kleine meid dicht bij me. Geen kopzorgen of ze het niet te koud heeft, want mijn warmte is haar warmte, geen angst dat ik het hongersignaal zal missen, want bij de zachtste kreun ben ik al wakker om haar te helpen aanhappen. Bij ons wordt er ’s nachts niet gehuild van de honger. En wanneer ze tijdens de nacht toch van mijn buik glijdt, ligt ze lekker in mijn armen te dromen van haar grote zus en haar lieve papa.

Dat we hier dus geen slaaptraining zullen toepassen spreekt dan ook voor zichzelf. Zeker na het lezen van een hartverscheurende blogpost op Alternative Mama ben ik nog meer overtuigd van onze gevoelsmatige keuzes.