Een turbulente rit

Terwijl de klok genadeloos verder tikt probeer ik even tijd te maken om terug te blikken op de voorbije maanden. Ze waren de hel. Fysiek en emotioneel zaten we met z’n twee op een rollercoaster waarbij de ups and downs onvermijdbaar waren. Het fysieke gedeelte heb ik grotendeels zelf gedragen, zo gaat dat nu eenmaal met zwangerschappen. Dankzij de gebeurtenissen en mijn hormonen kon mijn man wel meegenieten van het emotionele avontuur. Maar nu is het zo ver… Nog een dikke week en dan wordt ons derde wonder geboren. En een wonder mag deze meid echt genoemd worden …

De zwangerschap was niet vanzelfsprekend: al snel werd ik ziek. Misselijk: dag en nacht, vermoeid, zodanig dat ik nauwelijks uit bed kon en niet veel meer kon betekenen voor mijn andere twee monstertjes en mijn man. Wekenlang, maandenlang was de minste fysieke activiteit echt een uitdaging waar ik me door moest slepen. Dat dit langer duurde dan het gemiddelde eerste trimester maakte ook dat het licht aan het einde van de tunnel nooit dichterbij leek te komen … Een ziekenhuisopname, verschillende onderzoeken en heel veel vraagtekens bij de dokters tot het verdict viel… Ik had een CMV-besmetting opgelopen. Al mijn symptomen en kwalen konden plots herleid worden tot dat vreselijke cytomegalovirus dat iedereen vroeg of laat wel eens tegenkomt. Op zich is dat virus niet echt het vermelden waard. De meeste mensen merken een loopneus of voelen zich wat grieperig en genezen spontaan binnen de kortste tijd. Het enige probleem is dat je dat verdomde virus best niet krijgt tijdens een zwangerschap of wanneer je zwanger wilt worden … De gevolgen voor het ongeboren kind kunnen immers ver reiken.
Ik had dan ook alle pech van de wereld: ik liep het virus héél vroeg in de zwangerschap op en mijn lichaam besloot daar dan ook nog eens hard op te reageren. Alsof het verdict CMV al niet zwaar genoeg te verduren is tijdens die slopende maanden van bang afwachten.

Ik kreeg het nieuwtje te horen via telefoon en er werden meteen extra controles ingepland. Mijn zwangerschap werd plots als een risico voor moeder en ongeboren kind bestempeld. Een punctie was onvermijdelijk en die vond dan ook plaats begin augustus. Gelukkig hadden we véél tijd om als koppel en als individuen in het reine te komen met wat ons boven het hoofd hing. We wisten waar we stonden en konden samen met opgeheven hoofd over de twee opties praten. Indien ons kindje zou besmet zijn, dan vonden we beiden dat we niet met de zwangerschap konden doorgaan … Niet voor het kind in kwestie, dat we alle kansen op een prachtig en gezond leven gunden, maar evenmin voor de twee schatten die hier al rondlopen. Zij verdienen ook een onbezorgde toekomst zonder dat ze moeten wedijveren met een broer of zus die extra noden heeft.  Dat we die beslissing met z’n twee zo konden nemen zorgde ervoor dat ik mij goed op het  ‘worst case scenario’ kon voorbereiden. Ik zocht uit hoe alles wettelijk zat, wat we moesten regelen, hoe zo’n dingen verlopen, ik voerde moeilijke gesprekken met specialisten om toch maar zo voorbereid mogelijk te zijn op slecht nieuws. Het kostte ons veel tranen en verdriet, ook al wisten we niet hoe het ging aflopen en koesterden we hoop op het beste nieuws ooit.
Maar daarvoor moesten we de punctie afwachten en die stond pas maanden later gepland, pas begin augustus … Een angstige dag gevolgd door nog meer angstigere dagen vol ongeduld om te weten hoe het nu juist zou uitdraaien. En dan plots … Het verlossende telefoontje: jouw dochter is gezond. Het virus is niet tot bij haar geraakt.
Er wordt verondersteld dat ik zo ziek ben geworden omdat ik al mijn bescherming en immuniteit heb doorgegeven aan mijn kind. Mijn lichaam en mijn ongeboren dochter hebben als één front gevochten tegen dat virus dat ons leven voorgoed kon veranderen.
De artsen zeiden ons nadien dat ze deze uitkomst nooit hadden durven dromen, gezien mijn toestand en ziektebeeld. Onze vreugde kon niet op en mede doordat alle doembeelden en kopzorgen stilaan konden losgelaten worden en we vol vreugde en geluk de laatste maanden van de zwangerschap in konden gaan, werd ik plotsklaps beter. Ik heb nog steeds last en hoewel ik ook nog dagen van misselijkheid heb, zelfs nu in de laatste dagen, is dit alles net iets makkelijker te plaatsen. Nu kunnen we tenminste aftellen, op twee handen, naar de mooie herfstdag dat we kennis kunnen maken met onze derde dochter …

Zorgen

Het is lang geleden dat ik van me heb laten horen. Ik had ofwel veel inspiratie die ik niet onder woorden kon brengen, ofwel te veel woorden die op niets sloegen. Ik besloot dan ook even een pauze in te lassen. Vandaag is het echter tijd om weer even van alles neer te pennen.

Eind vorig schooljaar kreeg ik een bittere pil te verwerken. Mijn contract werd niet verlengd met als gevolg dat ik in september niet meer in het onderwijs tewerk gesteld zou worden. Hoewel mijn voorgevoel me ergens héél alert maakte op deze ‘BOM’ werd ik in mijn omgeving steeds gerustgesteld dat het zover wel niet zou komen en dat ik echt wel aan de slag zou kunnen blijven. En dat wilde ik ook héél erg graag geloven.
Maar toen was er die bewuste donderdag dat het nieuws me werd meegedeeld. Over & Out. Solliciteren dan maar.

Heel even heb ik toen gedacht om onze vakantie te annuleren om alles op een rijtje te kunnen zetten. Maar gelukkig werd dat me snel uit het hoofd gepraat. Die vakantie zou ons deugd doen en die hadden we echt wel verdiend. Dus we gingen.
Terwijl de eerste sollicitaties vlotjes buitengingen kwamen de eerste reacties even vlot binnen. Bedankt maar neen bedankt. Graag, maar niet nu. Geen reactie. Maar ook enkele gesprekken kwamen uit de bus. En hoewel ik telkens het beste van mezelf heb gegeven kreeg ik steeds terug negatief nieuws te horen. Tot ik besloot dat het welletjes geweest was. Gedaan met solliciteren en mijn kwaliteiten even helemaal reorganiseren en focussen op een nieuwe toekomst. Een dankbare toekomst.

En zo geschiedde: Ten huize LMS wonen tegenwoordig twee studenten. Vaderlief studeert bij in afstandsonderwijs en moederlief herschoolt zich voltijds voor Verpleegkundige. ’t Zal hier enkele jaren op de tanden bijten worden en knokken en vechten om er te geraken. Maar de motivatie is er alvast. Over enkele jaren kan ik de zorgwereld binnentreden als gediplomeerde verpleegkundige en dan kan ik het beste van mezelf aan anderen geven. Steeds opnieuw.

Maar tot dan oefen ik mijn nieuwe kennen en kunnen graag uit binnen ons gezin. De beste slaapverhaaltjes zijn die over de werking van ons lichaam, zo blijkt. En de beste speelpatiënten heb ik toevallig ook al in huis ….

Tijd om wakker te worden

De voorbije twee jaar zijn voorbijgevlogen. Met de zwangerschap van nummer 1 kwam een onverwachte zoektocht naar de ideale job. En net op de valreep, een dag voor mijn bevalling, kreeg ik het fantastische nieuws dat ik op 1 september in een school aan de slag kon.

Een fantastisch cadeau na enkele donkere maanden. Tijdens die zwangerschap is immers gebleken dat ik niet zo goed bestand ben tegen een toekomstbeeld zonder invulling. Dat geweldige nieuws heeft toen zeker en vast bijgedragen tot een fantastische roze wolk.

Vandaag nadert het einde van mijn tweede schooljaar in het onderwijs. En wat heb ik daar van genoten. Het was een geweldige tijd.
Helaas staat het einde van dit schooljaar staat nu ook gelijk aan het einde van mijn job. De samenwerking wordt stopgezet en ik moet opzoek naar en nieuwe uitdaging die ik minstens zo graag zal doen.

De lat ligt hoog: ik genoot echt met volle teugen van m’n job. Zelfs een baaldag was een feest.

Het grote probleem nu is vooral dat ik plots niet meer weet welke richting ik uit wil. Jobs als m’n bijna-oud-job liggen er niet voor het rapen. Realisitisch gezien is de kans dus heel erg klein dat ik terug als opvoeder/administratieve kracht op een school terecht kan. Wat dan wel? Back to the roots? Journalistiek: televisie of geschreven pers? Graag, het gemis is altijd ergens blijven jammeren maar wat dan met m’n dametjes? De balans werk-gezin vind ik oh zo belangrijk.
Nog belangrijker is het feit dat ik niet het eerste het beste wil doen om toch maar van de straat te zijn. Dat zal mijn gezin zéker niet ten goede komen. Een gelukkige mama is nog altijd de beste mama: zelfs met een überdruk werkschema.

Ach, gelukkig staat de zomer voor de deur. Al m’n zorgen zullen smelten als sneeuw voor de zon. Tijd om mezelf te herbronnen en nog even met volle teugen te genieten. Klaar om een sprong in het duister te wagen en te ontwaken uit een echt mooie droom.

Goddelijke haren

Mijn haren voelen zacht aan. Ze  blinken een beetje. Niet van vettigheid maar van gezondheid. Mijn hoofdhuid jeukt niet meer zo erg als vroeger. Ze jeukt nog, maar dat lijkt me maar normaal. Als je bekijkt hoeveel haren ik heb …
Het gaat me goed af daar in No Pooland. Jaja, ik hou vol. Geen shampoo’s meer voor mijn haren. En ook conditioners en maskers worden geweerd. Althans, de soort die je in de winkel kan kopen.

Ondertussen ben ik geëvolueerd naar DIY shampoo op basis van allemaal vreemde ingrediënten die me tot nog niet zo lang geleden onbekend waren. Gelukkig mocht ik eerder al kennis maken met de geweldige online kruiden- en pittenwinkel Pit Pit. Het was dus maar een kwestie van even zoeken en op bestellen klikken om al dat onbekends in huis te halen.

Mijn eerste homemade shampoo heb ik in ware heksenstijl gebrouwen volgens een receptje dat ik eerder al had gepind in mijn No Poo mood board. Dit recept heb ik gekozen omdat het gebruik maakt van wasnoten. Toevallig heb ik er daar meer dan genoeg van liggen. Verder worden er gedroogde (wilde) kamillebloemen gebruikt, heermoes, heemst wortel, hibiscus (zorgt voor die heerlijke rozige kleur), guargom (dikkingsmiddel), citroenzuur (bewaarmiddel), kokosmelk, appelazijn, zelf gemaakte Aloë Vera gel, en lekkere essentiële oliën. (Persoonlijk vind ik dat ik daar een beetje té wild ben gegaan met pepermunt. Volgende keer ga ik voor een gematigdere geur :)).

Het was experimenteren en ik had absoluut geen idee wat de uitkomst zou geven. Maar na anderhalve maand durf ik een tevreden oordeel vellen. Ik hoef mijn haar met deze shampoo maar 1 keer om de twee weken te wassen. En daarbij is het dan vooral belangrijk om op voorhand de hoofdhuid al goed te masseren zodat dode huidschilfers makkelijk loskomen en uit je haar kunnen verwijderd worden. Het is ook belangrijk om de shampoo een goeie 5 tot 10 minuten in je haar te laten trekken voor je je haar spoelt. Zo kan je haar al het goeds van de kruiden goed opnemen.

Een struikelblok is echter de Aloë Veragel en/of de guargom. Deze zijn in mijn brouwsel niet goed opgelost, dus bij het spoelen moet ik goed opletten dat alle ‘brokjes’ goed verwijderd worden, anders heb ik de eerste dagen na het wassen en soort van vettige haardos.
Pas op: net zoals wanneer je je haar enkel met natriumbicarbonaar zou wassen, heb je de eerste dag sowieso een ietwat vreemder gevoel aan je haren en op je hoofdhuid, maar vanaf dag 2 lijkt je haar echt herboren. Ik ben fan en ik kan al niet wachten op een nieuw brouwsel te proberen met andere kruiden en geurtjes.

Wil je zelf aan de slag? Dan kan je hieronder de werkwijze vinden. Succes!!

1. Breng 500 ml kokosmelk (of gedistilleerd water, of een combinatie kokosmelk/water) aan de kook met de heemstwortel en 10-12 halve wasnoten  en laat een 20-tal minuten op een zacht vuurtje sudderen.
2. Haal de pan van het vuur en voeg de gewenste kruiden toe. Roer goed om en laat deze brei volledig afkoelen. Wanneer alles goed koud is kan je de kruiden uit de vloeistof filteren met een zeefje. Voeg 3 ml citroenzuur toe.
3. Meng appelazijn met haarhelende kruiden (trek er eerst een thee van) en de aloë vera gal. Met een klopper meng je er de Guargom onder. Zorg dat je géén brokken krijgt en mix grondig! Giet dit alles bij de eerste stappen en blijf goed mixen. Je zal merken dat je een lekkere dikke brei krijgt. Voeg max 20 druppeltjes essentiële olie toe ( lavendel, rozemarijn, pepermunt, … doe gek, combineer heerlijke geuren, maar onthou: less is more!)

Gebruik: verdeel gelijkmatig over je hoofdhuid en haar. Masseer het grondig zoals je met een reguliere shampoo zou doen. Laat alles 5 tot 10 minuten trekken en spoel goed uit. Herhaal het spoelen enkele keren. Indien je dit wil kan je je haar voor extra glans nog eens naspoelen met appelazijn.
Deze shampoo is kindvriendelijk, maar kan pikken in de ogen. Opletten geblazen dus. ( Persoonlijk kies ik er nog altijd voor om onze mini’s hun haren met gewoon water te wassen).

P(r)otje

Hoe graag ik onze wasbare luiers ook zie, het gevoel van euforie is overweldigend: Onze Loes draagt overdag geen pampers meer. Natuurlijk gebeuren er af en toe eens ongelukjes. Vooral omdat een protje soms een kakje blijkt te zijn. Maar dat maakt mijn overwinningsgevoel en moederlijke trots er niet minder op: het is gelukt! En dat terwijl de algemene mening toch wel stelt dat ze nog veel te jong is om al proper te zijn.
Het tegendeel kan hiermee niet duidelijker gesteld worden.

Vroeg

Met 22 maand is ze de dag  van vandaag inderdaad heel vroeg ‘proper’. Maar wanneer we even in de tijd zouden reizen, dan zou ze geen vroegbloeier maar een gemiddeld kind zijn. Uit studies blijkt immers dat kinderen dertig jaar geleden rond 22 maand overdag zindelijk waren. Vandaag is dit pas op 31,2 maanden. Persoonlijk vind ik dit een jammere evolutie die in de hand gewerkt wordt door de pamperindustrie. Want hoe willen we nu dat kindjes leren droog worden wanneer hun pamper amper nat aanvoelt na één of twee plasjes? Geef mij dus toch maar die geweldig ogende wasbare luiers waar m’n kinderen een groter bewustzijn mee kunnen ervaren wat betreft een vuile of natte broek dan met een chemische wegwerpluier.
Bovendien is haar zindelijkheid nog een stap naar een meer ecologische opvoeding voor onze meisjes. Geen papiertjes om de poep af te vegen. We blijven lekker wasbare doekjes gebruiken. En mijn wasmachine is alvast blij met die kleine schattige onderbroekjes. Minder was oogt toch ook een stukje aangenamer in het huishouden. Al is de luierwas er eentje die met veel liefde wordt gedaan.

Haat/Liefde

Loes gaf al heel lang aan wanneer ze geplast had of een drolletje in de pamper had gedeponeerd, maar tot aan de Paasvakantie was het potje leuk om eens op te zitten om een boekje te lezen, en nog leuker om keihard neen tegen te roepen. Vandaag loopt ze in alle haast naar daar om haar broekje af te trekken en een keigrote plas te deponeren. De concentratie waarmee ze dat doet is hilarisch om te zien. En de ontladen en trotse reactie wanneer ze dan eindelijk plast of een plofje hoort neervallen doet mij elke keer opnieuw smelten. Zij is er duidelijk gelukkig mee, en ik des te meer. Toch zijn er soms nog heuse jammerpartijtjes om op het potje te gaan. Dan wordt er keiluid ‘nee’ gegild, maar de aanhouder wint. Haar signalen dat ze moet zijn niet mis te verstaan en dat ze dan even haar spel moet onderbreken om vlug een plasje te doen, lijkt ze niet altijd te willen snappen. Desalniettemin is ze nog zo blij als ze weer ontspannen verder kan spelen.

We hebben dus nog wel een weg af te leggen, maar ik leef alvast op hoop dat de nachtluier deze zomer ook achterwege kan blijven. Eén ding staat vast: elk plasje of drolletje wordt hier nog lang als een ware overwinning gezien en menig ‘High Five’, ‘Dikke Duim’ of een ‘vuistje’ zullen hier nog gevierd worden.

Aan de slag

Wauw, ik ben er nog eens geraakt … Nu ik terug aan het werk ben is het toch wel wat moeilijker om alles georganiseerd te krijgen.

Twee schatten van kindjes, een toffe job waarvoor ik belachelijk vroeg moet opstaan. (Of dat toch probeer, we zijn immers al aan het falen.) en de belofte aan mezelf en mijn fitnessabonnement om minstens 3 keer te gaan sporten per week. Het is een heuse puzzel en ook deze week weer een heuse strijd.

We zijn dinsdag en al twee keer heb ik mijn agenda aangepast aan huishoudelijke noden en vermoeidheid. Gisteren is het niet gelukt om te sporten en ook vandaag heb ik gefaald. Maar … Onzen beneden is alvast (semi)opgeruimd en gepoetst.

Desalniettemin: de dames doen het goed. Loes is (overdag) uit de luiers, Roos groeit als kool en ikzelf zit min of meer op schema. Hoera en applausje voor onszelf!

Hoe de minidames dit alles bereiken, dat post ik de komende dagen. Hou het hier dus maar goed in de gaten. Er zit trouwens ook een blogje aan te komen over mijn ‘No Poo’ experiment. Spannend!

Yes I Can!

Ach, de schoonste dagen van het jaar zijn rustig voorbij gekropen. Normaal staan deze dagen garant voor drie dagen vertier van de bovenste plank. Oilsjt Carnaval.

Dit jaar had ik het echter anders gepland. Al heel erg snel in de zwangerschap had ik het beslist: ik zou een week naar zee gaan en mijn week moederhart en dus ook mijn borstvoedingsbeleid volledig beschermen van dat duivelse volksfeest. De dochters en ik, wij gingen bewijzen dat we een goed geoliede machine zijn en zonder mankracht kunnen overleven. Zelfs met koorts en de daarbij horende hangerigheid van onze oudste.

En ik durf stellen dat we moeiteloos deze test in het moederschap tot een goed einde hebben gebracht. Ook al heb ik een beetje valsgespeeld en zijn we op zondag holderdebolder op en af gereden om die schone Stoet met onze eigen ogen waar te nemen. We zijn er tenslotte toch maar mooi rijker van geworden. Ons Loes heeft er met volle teugen van genoten en de mama ook. Al waren de jaarlijkse traantjes van opwinding ook weer van de partij. Dankzij dit tripje vond ik het trouwens best draagbaar om gescheiden te leven van manlief en dat feestgedruis. En moeder en dochters … Die hebben met volle teugen van elkaar en het winterse zonnetje genoten aan het zeetje.

Samen slapen

Terwijl ik dit schrijf ligt onze oudste heerlijk in haar bedje te middagdutten. Onze jongste hangt dan weer op z’n aapjes lekker op mijn buik te snurken. Mijn meisjes zijn geweldige slapers en daar zijn we meer dan dankbaar voor. Niet alleen hebben we zo ook de kans om wat uurtjes slaap te verzamelen, daarnaast blijven we ook gespaard van de horror waar bedtijd soms wel voor gekend staat. Hier gelukkig amper tranen en huilbuien wanneer het bedtijd is.

Hoe we dat bereikt hebben bij nummer 1? Door er niets speciaals voor te doen en volledig op ons gevoel te vertrouwen. Al moet ik toegeven dat we de eerste maanden wel wat hulp kregen van Puckababy baker-/slaapzakken. Maar ergens ben ik er toch van overtuigd dat ons slaapritueel die eerste maanden ervoor heeft gezorgd dat slapen niet als iets eng wordt beschouwd, maar als iets gezelligs en plezierigs.

Samen slapen is heel natuurlijk gekomen bij ons, vooral door mijn eigen onkunde om ’s nachts wakker te blijven tijdens de borstvoedingsmomenten. Terwijl dochterlief heerlijk tegen mama aankroop om van de borst te slurpen, vielen mijn ogen alweer dicht richting dromenland en zo geschiedde dat ze de rest van de nacht lekker knus bij ons in bed bleef slapen. Half op mama hangend, half tussen papa en mama inliggend. Natuurlijk had ze haar eigen bedje bij ons op de kamer staan, maar hoewel haar nachten daarin begonnen, eindigde ze toch steeds weer bij ons in bed.

Tot samen slapen niet meer aan haar besteed was. Ze was ongeveer 8 maanden jong toen haar nachten heel onrustig werden en ze meer wakker was dan dat ze in dromenland vertoefde. Tot haar grote frustratie, want wat wou ze toch zo graag slapen. Dat was voor ons een signaal dat het tijd was om onze meid naar haar eigen kamer te verhuizen. Ze had duidelijk nood aan haar nachtrust en de aanwezigheid van mama en papa in dezelfde kamer maakte het voor haar niet makkelijk. Ze werd wakker wanneer wij gingen slapen of wanneer één van ons een luide snurkkreet op de wereld los liet. Dikke tranen en grote frustraties bij dochterlief tot gevolg.
Op haar eigen kamertje hebben we het bedritueel nog beter ingekleed waardoor gaan slapen nog steeds een prettige ervaring is.

Waar het bij Loes heel natuurlijk is gekomen, stond het bij Roos in de sterren geschreven dat ze bij mama en papa zou slapen. Speciaal voor haar komst hebben we een co-sleeper aan ons bed gehangen zodat ze toch haar eigen slaapplek heeft wanneer ze er nood aan zou hebben. Maar voorlopig wil ze daar nog niet slapen. Waarom zou ze ook? Na een lange zwangerschap lekker veilig in mijn buik mag ze nu gerust veilig op diezelde zachte buik slapen. Dicht bij de borsten zodat ze makkelijk kan drinken bij het minste beetje honger tijdens een lange nacht. Ik slaap heerlijk zo, met mijn kleine meid dicht bij me. Geen kopzorgen of ze het niet te koud heeft, want mijn warmte is haar warmte, geen angst dat ik het hongersignaal zal missen, want bij de zachtste kreun ben ik al wakker om haar te helpen aanhappen. Bij ons wordt er ’s nachts niet gehuild van de honger. En wanneer ze tijdens de nacht toch van mijn buik glijdt, ligt ze lekker in mijn armen te dromen van haar grote zus en haar lieve papa.

Dat we hier dus geen slaaptraining zullen toepassen spreekt dan ook voor zichzelf. Zeker na het lezen van een hartverscheurende blogpost op Alternative Mama ben ik nog meer overtuigd van onze gevoelsmatige keuzes.

Er is een kindeke geboren

EINDELIJK, ze is er. In feite is ze er zelfs al twee weken en een dag ook al lijkt het alsof ze er nooit niet is geweest.

Negen maanden van geduld en een maand vol ongeduld werden beloond met een prachtige dochter. In die tien (tjah, 40 weken lijkt me eerder 10 maand dan 9 maand) maanden zwangerschap hebben mijn hormonen me meegenomen op een ware rollercoaster. Momenten vol frustraties, tranen, vreugde en onuitstaanbaar gedrag dat zo weer kon omslaan in de puurste vorm van liefde hebben het ons niet makkelijk gemaakt. Maar we kwamen, zagen en overwonnen de perikelen en hebben er nu een prachtige schat voor in de plaats gekregen.

Pas op, de hormonen gieren nog door mijn lijf: ‘k kan nog steeds te pas en te onpas in tranen uitbarsten omdat het nieuws van de dag zo aangrijpend lelijk, of net onmenselijk mooi, is. Maar bovenal zorgen die hormonen de dag van vandaag voor een intens gevoel van dankbaarheid en liefde voor al dat moois dat hier tegenwoordig in huis rondhuppelt.

De geboorte van ons Roos heeft het één en ander in beweging gebracht hier. We moeten ons opnieuw (of misschien wel eindelijk) echt organiseren en we moeten nog meer op elkaar kunnen vertrouwen en voortbouwen. En de grote zus des huizes krijgt een volledig nieuwe rol aangemeten vol mini-verantwoordelijkheid. Nu kan ze écht samen met mama en papa voor haar zusje zorgen. En wat doet ze dat goed. Ze is zo trots op dat kleine wezentje dat ze haar voorbeeldfunctie volledig ten harte neemt. Het is quasi onwezenlijk hoe een baby/peuter van 18 maanden plots aanvoelt dat ze mede verantwoordelijk is voor  dat nieuwe leven in huis. Vol genegenheid en liefde probeert ze haar zusje te troosten en elke dag opnieuw welkom te heten in ons gezin. Haar wereld draait niet langer enkel rond eten, slapen en spelen. Sinds de geboorte van kleine zus draait de wereld van Loes rond Baby, eten, spelen en slapen. En als het even kan dan nog wel in die volgorde.

Freecycle en nog zo veel meer.

Ik ben vergeten hoe lang ik al een account voor werelds grootste verderf heb. En hoewel het uiterst interessant is om op de hoogte te blijven van leuke en minder leuke nieuwtjes moet ik bekennen dat ik Facebook tegenwoordig vooral gebruik om pagina’s als Freecycle, Gratis Eten en Drinken en de tweedehandsmarkt af te speuren.

Vooral Freecycle’en is een geweldige ontdekking. Alles wat niet langer in ons huishouden thuishoort, krijgt via deze weg een nieuwe, gelukkige thuis. En wat anderen niet meer kunnen gebruiken, komt af en toe goed tot z’n recht in ons gezin. Wat de beweegredenen ook zijn om actief te Freecycle’en het is alvast een geweldig initiatief om te consuminderen en een ietswat minder grote ecologischere voetafdruk na te laten. En dat je er ook nog eens mensen gelukkig mee maakt is een mooie plus.

Deze avond werd ik alvast dolgelukkig dankzij een hele set zwangerschapskledij. Hoewel ik te moe was om zelf mijn afspraak na te komen heb ik enthousiast mijn wederhelft op pad gestuurd om het pakket af te halen. Na een grondige inspectie- en pasronde door mezelf ben ik voorlopig een aantal mooie bovenstukken rijker. Wat mij niet past is alvast aan de kant gelegd voor een medezwangere Freecycle-gebruiker, en wanneer ik uitgezwangerd ben, gaan de stukken die hier tijdelijk logeren alweer door naar de volgende in de rij. Dat is nu  net één van de mooie aspecten van de wondere wereld van het www. Hoewel ik al die gulle schenkers niet persoonlijk ken, schept het een band en ontspringen beetje bij beetje nieuwe contacten. Social Networking in z’n meest pure vorm.