Hoe graag ik onze wasbare luiers ook zie, het gevoel van euforie is overweldigend: Onze Loes draagt overdag geen pampers meer. Natuurlijk gebeuren er af en toe eens ongelukjes. Vooral omdat een protje soms een kakje blijkt te zijn. Maar dat maakt mijn overwinningsgevoel en moederlijke trots er niet minder op: het is gelukt! En dat terwijl de algemene mening toch wel stelt dat ze nog veel te jong is om al proper te zijn.
Het tegendeel kan hiermee niet duidelijker gesteld worden.
Vroeg
Met 22 maand is ze de dag van vandaag inderdaad heel vroeg ‘proper’. Maar wanneer we even in de tijd zouden reizen, dan zou ze geen vroegbloeier maar een gemiddeld kind zijn. Uit studies blijkt immers dat kinderen dertig jaar geleden rond 22 maand overdag zindelijk waren. Vandaag is dit pas op 31,2 maanden. Persoonlijk vind ik dit een jammere evolutie die in de hand gewerkt wordt door de pamperindustrie. Want hoe willen we nu dat kindjes leren droog worden wanneer hun pamper amper nat aanvoelt na één of twee plasjes? Geef mij dus toch maar die geweldig ogende wasbare luiers waar m’n kinderen een groter bewustzijn mee kunnen ervaren wat betreft een vuile of natte broek dan met een chemische wegwerpluier.
Bovendien is haar zindelijkheid nog een stap naar een meer ecologische opvoeding voor onze meisjes. Geen papiertjes om de poep af te vegen. We blijven lekker wasbare doekjes gebruiken. En mijn wasmachine is alvast blij met die kleine schattige onderbroekjes. Minder was oogt toch ook een stukje aangenamer in het huishouden. Al is de luierwas er eentje die met veel liefde wordt gedaan.
Haat/Liefde
Loes gaf al heel lang aan wanneer ze geplast had of een drolletje in de pamper had gedeponeerd, maar tot aan de Paasvakantie was het potje leuk om eens op te zitten om een boekje te lezen, en nog leuker om keihard neen tegen te roepen. Vandaag loopt ze in alle haast naar daar om haar broekje af te trekken en een keigrote plas te deponeren. De concentratie waarmee ze dat doet is hilarisch om te zien. En de ontladen en trotse reactie wanneer ze dan eindelijk plast of een plofje hoort neervallen doet mij elke keer opnieuw smelten. Zij is er duidelijk gelukkig mee, en ik des te meer. Toch zijn er soms nog heuse jammerpartijtjes om op het potje te gaan. Dan wordt er keiluid ‘nee’ gegild, maar de aanhouder wint. Haar signalen dat ze moet zijn niet mis te verstaan en dat ze dan even haar spel moet onderbreken om vlug een plasje te doen, lijkt ze niet altijd te willen snappen. Desalniettemin is ze nog zo blij als ze weer ontspannen verder kan spelen.
We hebben dus nog wel een weg af te leggen, maar ik leef alvast op hoop dat de nachtluier deze zomer ook achterwege kan blijven. Eén ding staat vast: elk plasje of drolletje wordt hier nog lang als een ware overwinning gezien en menig ‘High Five’, ‘Dikke Duim’ of een ‘vuistje’ zullen hier nog gevierd worden.
De ontdekkingstocht van het moeder zijn 
Ik heb de indruk (en dat wordt dan vooral bevestigd door wat ik aan de schoolpoort hoor) dat ouders pas beginnen met potjestraining als hun kind bijna naar school mag. En dan wordt er verwacht dat dat kind op 2 weken tijd ineens zindelijk is. Terwijl de meeste kinderen veel vroeger toe zijn aan ‘op het potje gaan’. Hier zijn we telkens begonnen wanneer de interesse er was: zich bewust zijn van een natte luier (groot voordeel van wasbaar), besef van ‘kaka’ en ‘pipi’ en interesse voor het toiletgebeuren en het potje. De twee groten waren iets voor hun 2 jaar droog, de derde op anderhalf. Ik hou ook van wasbaar, maar nog meer van peuterbilletjes in een onderbroekje 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Het is inderdaad geweldig om dat schattige poepje te zien in (te grote) schattige onderbroekjes. Jammer dat de onderbroeknmarkt meedoet aan dat late gebeuren. We hebben een fijne meid en die broekjes zijn toch allemaal aan de grote kant. Gelukkig duurt het neit lang om ze wat in te nemen zodat ze niet naar beneden schuiven 🙂
LikeLike