Wat een tempo

De tijd vliegt. Nog niet zo lang geleden was ik ongeduldig genoeg om het lot te tarten met allerhande, soms eerder curieuze, methoden om dat kleine wezen net wat sneller op deze aardbol te zetten. 

Vandaag maak ik echter geduldig lijstjes en ochtendplanningen om maandag opnieuw mijn weg naar de werkvloer te vinden. En die weg moet tot op de seconde getimed worden, want de wekker zal genadeloos vroeg een ijl lawaai op mijn oren afsturen. 

Een dubbel gevoel: Roos is amper 12 weken, Correctie: 11 weken en 6 dagen, jong wanneer ik opnieuw door de schoolpoorten zal stappen. Maar anderzijds zal het deugddoen om me wat meer onder de spraakvaardige mensen te begeven. 

Desalniettemin zal maandag mijn mamahartje een klein beetje treuren wanneer ik twee minimensjes achterlaat. Minimensjes die plots elk al zo groot zijn geworden… 

Roos heeft roos

Onze jongste heeft een droog velletje. Daarbij had ze een gezicht dat las als een goed brailleboek. Duidelijk een zwaar geval van baby-acne volgens onze dokter, ze schreef dan ook al snel een zalfje voor met een minimum aan cortisone. Dat zou het wel doen. En ja, enkele dagen smeren later was het veel beter. Alleen heb ik het zalfje met cortisone nooit aangekocht en ben ik lustig blijven smeren met kokosolie en een voedende zalfje waarmee onze mini’s dagelijks worden gemasseerd.

En hoewel bleek dat ons Roos haar huid duidelijk grote nood heeft aan extra voeding gaat die huid er met reuzensprongen op vooruit. Pas op: van zodra ze een beetje te veel zweet of iets te lang in contact komt met bijvoorbeeld wat zure, gewezen,  maaginhoud staat ze terug vol bobbels en bulten. Maar gelukkig nooit voor lang. En ze lijkt er tenminste zelf niet al te veel last van te hebben.

Nu we dat snoezige gezichtje dus volledig onder controle lijken te hebben heeft er zich echter een andere babykwaal kenbaar gemaakt. Ons roos heeft last van berg. Oftewel: seborroïsch eczeem. Berg dus. Hoewel, had ik er last van gehad dan zouden we er gewoon naar verwijzen als zijnde roos. Roos heeft dus roos, euhm berg.
Dokter Google komt uiteraard meteen met een gigantische trukendoos aanzetten om de schilfers op haar hoofdje de baas te kunnen, maar ik heb besloten de kat uit de boom te kijken. Diezelfde dokter Google heeft me immers ook verteld dat het maar een tijdelijke aandoening is waar ze tegen haar zesde levensmaand moet uitgegroeid zijn. Het is dus maar een fase. En dan nog wel een fase die het best geneest door er helemaal niets aan te doen. De losse schilfertjes plukken we uiteraard wel uit haar rossige haartjes of die worden losgeweekt tijdens het wassen ( met water, zonder boosaardige shampoo en zeep dus) waarna een zachte borstelbeurt het nodige werk levert.

Mijn Conclusie: niet meteen in de aanval gaan met al die chemische en ongetwijfeld dure farmaceutische toepassingen. Hou het lekker luchtig en natuurlijk en dan krijg je nog zo’n mooie resultaten.

Amen.

Yes I Can!

Ach, de schoonste dagen van het jaar zijn rustig voorbij gekropen. Normaal staan deze dagen garant voor drie dagen vertier van de bovenste plank. Oilsjt Carnaval.

Dit jaar had ik het echter anders gepland. Al heel erg snel in de zwangerschap had ik het beslist: ik zou een week naar zee gaan en mijn week moederhart en dus ook mijn borstvoedingsbeleid volledig beschermen van dat duivelse volksfeest. De dochters en ik, wij gingen bewijzen dat we een goed geoliede machine zijn en zonder mankracht kunnen overleven. Zelfs met koorts en de daarbij horende hangerigheid van onze oudste.

En ik durf stellen dat we moeiteloos deze test in het moederschap tot een goed einde hebben gebracht. Ook al heb ik een beetje valsgespeeld en zijn we op zondag holderdebolder op en af gereden om die schone Stoet met onze eigen ogen waar te nemen. We zijn er tenslotte toch maar mooi rijker van geworden. Ons Loes heeft er met volle teugen van genoten en de mama ook. Al waren de jaarlijkse traantjes van opwinding ook weer van de partij. Dankzij dit tripje vond ik het trouwens best draagbaar om gescheiden te leven van manlief en dat feestgedruis. En moeder en dochters … Die hebben met volle teugen van elkaar en het winterse zonnetje genoten aan het zeetje.