Terwijl de klok genadeloos verder tikt probeer ik even tijd te maken om terug te blikken op de voorbije maanden. Ze waren de hel. Fysiek en emotioneel zaten we met z’n twee op een rollercoaster waarbij de ups and downs onvermijdbaar waren. Het fysieke gedeelte heb ik grotendeels zelf gedragen, zo gaat dat nu eenmaal met zwangerschappen. Dankzij de gebeurtenissen en mijn hormonen kon mijn man wel meegenieten van het emotionele avontuur. Maar nu is het zo ver… Nog een dikke week en dan wordt ons derde wonder geboren. En een wonder mag deze meid echt genoemd worden …
De zwangerschap was niet vanzelfsprekend: al snel werd ik ziek. Misselijk: dag en nacht, vermoeid, zodanig dat ik nauwelijks uit bed kon en niet veel meer kon betekenen voor mijn andere twee monstertjes en mijn man. Wekenlang, maandenlang was de minste fysieke activiteit echt een uitdaging waar ik me door moest slepen. Dat dit langer duurde dan het gemiddelde eerste trimester maakte ook dat het licht aan het einde van de tunnel nooit dichterbij leek te komen … Een ziekenhuisopname, verschillende onderzoeken en heel veel vraagtekens bij de dokters tot het verdict viel… Ik had een CMV-besmetting opgelopen. Al mijn symptomen en kwalen konden plots herleid worden tot dat vreselijke cytomegalovirus dat iedereen vroeg of laat wel eens tegenkomt. Op zich is dat virus niet echt het vermelden waard. De meeste mensen merken een loopneus of voelen zich wat grieperig en genezen spontaan binnen de kortste tijd. Het enige probleem is dat je dat verdomde virus best niet krijgt tijdens een zwangerschap of wanneer je zwanger wilt worden … De gevolgen voor het ongeboren kind kunnen immers ver reiken.
Ik had dan ook alle pech van de wereld: ik liep het virus héél vroeg in de zwangerschap op en mijn lichaam besloot daar dan ook nog eens hard op te reageren. Alsof het verdict CMV al niet zwaar genoeg te verduren is tijdens die slopende maanden van bang afwachten.
Ik kreeg het nieuwtje te horen via telefoon en er werden meteen extra controles ingepland. Mijn zwangerschap werd plots als een risico voor moeder en ongeboren kind bestempeld. Een punctie was onvermijdelijk en die vond dan ook plaats begin augustus. Gelukkig hadden we véél tijd om als koppel en als individuen in het reine te komen met wat ons boven het hoofd hing. We wisten waar we stonden en konden samen met opgeheven hoofd over de twee opties praten. Indien ons kindje zou besmet zijn, dan vonden we beiden dat we niet met de zwangerschap konden doorgaan … Niet voor het kind in kwestie, dat we alle kansen op een prachtig en gezond leven gunden, maar evenmin voor de twee schatten die hier al rondlopen. Zij verdienen ook een onbezorgde toekomst zonder dat ze moeten wedijveren met een broer of zus die extra noden heeft. Dat we die beslissing met z’n twee zo konden nemen zorgde ervoor dat ik mij goed op het ‘worst case scenario’ kon voorbereiden. Ik zocht uit hoe alles wettelijk zat, wat we moesten regelen, hoe zo’n dingen verlopen, ik voerde moeilijke gesprekken met specialisten om toch maar zo voorbereid mogelijk te zijn op slecht nieuws. Het kostte ons veel tranen en verdriet, ook al wisten we niet hoe het ging aflopen en koesterden we hoop op het beste nieuws ooit.
Maar daarvoor moesten we de punctie afwachten en die stond pas maanden later gepland, pas begin augustus … Een angstige dag gevolgd door nog meer angstigere dagen vol ongeduld om te weten hoe het nu juist zou uitdraaien. En dan plots … Het verlossende telefoontje: jouw dochter is gezond. Het virus is niet tot bij haar geraakt.
Er wordt verondersteld dat ik zo ziek ben geworden omdat ik al mijn bescherming en immuniteit heb doorgegeven aan mijn kind. Mijn lichaam en mijn ongeboren dochter hebben als één front gevochten tegen dat virus dat ons leven voorgoed kon veranderen.
De artsen zeiden ons nadien dat ze deze uitkomst nooit hadden durven dromen, gezien mijn toestand en ziektebeeld. Onze vreugde kon niet op en mede doordat alle doembeelden en kopzorgen stilaan konden losgelaten worden en we vol vreugde en geluk de laatste maanden van de zwangerschap in konden gaan, werd ik plotsklaps beter. Ik heb nog steeds last en hoewel ik ook nog dagen van misselijkheid heb, zelfs nu in de laatste dagen, is dit alles net iets makkelijker te plaatsen. Nu kunnen we tenminste aftellen, op twee handen, naar de mooie herfstdag dat we kennis kunnen maken met onze derde dochter …
De ontdekkingstocht van het moeder zijn 