Zoektocht naar frisse haren

Ik heb het eerder al over de fameuze “No Poo” methode gehad. Kortweg: alle shampoo en chemicaliën uit je haar weren. Maar tot over een dikke week of 10 had ik er het lef niet voor om het te proberen. De ontwenningsfase is immers niet te onderschatten. De periode waarbij je haar zichzelf probeert te herontdekken en herstellen is nogal een vette bedoening.  Een grote stap dus om van frisgewassen haar (al dan niet met een geïrriteerde en jeukende hoofdhuid) naar een haardos met wat eigenschappen van de gemiddelde friteuse te evolueren. Maar het is me gelukt. Ik ben “No Poo” gegaan.

Die vettige periode waar ik zo angstig tegenover stond is trouwens best meegevallen. Maar dat komt waarschijnlijk omdat ik al probeerde om mijn haar zo min mogelijk (maximum 2 keer  per week) met shampoo te wassen. Die ontwenning was dus redelijk relatief.
En net zoals in mijn shampoo periode heb ik mezelf ook voorgenomen het alternatieve wasmiddel ook met mate te gebruiken. Ik ga nu dus niet plots keihard mijn hoofdhuid scalperen met bicarbonaat. In tegendeel: ik streef ernaar dit maar 1 keer per twee weken te gebruiken. Verder was ik mijn haar met … water. Toegegeven, het is wennen, maar het is best aangenaam. Mijn haren worden nu ook niet sneller vettig. En ook mijn hoofdhuid lijkt de verandering te appreciëren: ik heb minder last van jeuk. Maar of mijn krullen nu plots veel elastischer zijn en onvoorwaardelijk krullen, dat weet ik nog steeds niet. Ik geloof het niet. Mijn haren voelen nog altijd strodroog aan, en ik heb nog altijd vreselijke bad hairdays. De ongelooflijke resultaten die verschillende youtubers te zien krijgen blijven hier wel wat uit. Maar voor mij maakt dat niet uit. Ik voel er me goed bij.

Hoe begin je er nu zelf aan?

Heel simpel: door een knop om te draaien er ervoor te gaan. Meer is er niet aan. Ok, je moet tijdens je volgende winkeluitje wat bicarbonaat en appeltjesazijn inslaan, maar meer heb je verder niet meer nodig.

Alle ingrediënten in huis? Dan kan je er écht aan beginnen.
Voor je gaat douchen (tip: je doet dit beter niet in bad) meng je bicarbonaat met water (verhouding bicarbonaat 1/10). Goed roeren en deze mengeling op je hoofdhuid aanbrengen. Goed “schrobben” en wrijven. Dit zal alle dode huidcellen los maken en het vuil van je hoofd en haarwortels verwijderen. Op het einde van je bekertje zal je vooral bicarbonaat aantreffen, smeer dit ook maar over je hoofdhuid en haarwortels uit en laat even een minuutje op liggen alvorens af te spoelen.

Na het spoelen zet je je watertemperatuur wat lager. Bij voorkeur naar koud water, maar dat hoeft niet. Dan giet je appeltjesazijn in je beker en leg je dit opnieuw aan met water (opnieuw verhouding 1/10 bij kort haar, maar ik heb lang haar, dus ik durf al 1/2 te gaan).  Dit giet je nu over je haar. Probeer dit niet over je hoofdhuid te gieten en vermijd al zeker je ogen. Spoel meteen goed uit (met dat koude water). De combinatie appelazijn en koud water zorgt ervoor dat je haarschubben goed gaan sluiten en zorgen voor een gezonde glans en soepelheid. Lekker zacht haar dus.

Nadien kan je je haren uitkammen (pas op, nat haar breekt makkelijk, dus wees voorzichtig) en met koude lucht drogen. Je kan je haarpunten nog even wat opsmukken met een klein lepeltje kokosolie door dit erin te wrijven. Zo voorkom je splittende punten en krijgt je haar nog een extra voeding. Dit vervangt dus hele dure serums.

Maar na een bezoekje aan mijn kapper ben ik opzoek gegaan naar een nog betere methode om mijn haar te verzorgen. And so the journey continues … wordt vervolgd!

P(r)otje

Hoe graag ik onze wasbare luiers ook zie, het gevoel van euforie is overweldigend: Onze Loes draagt overdag geen pampers meer. Natuurlijk gebeuren er af en toe eens ongelukjes. Vooral omdat een protje soms een kakje blijkt te zijn. Maar dat maakt mijn overwinningsgevoel en moederlijke trots er niet minder op: het is gelukt! En dat terwijl de algemene mening toch wel stelt dat ze nog veel te jong is om al proper te zijn.
Het tegendeel kan hiermee niet duidelijker gesteld worden.

Vroeg

Met 22 maand is ze de dag  van vandaag inderdaad heel vroeg ‘proper’. Maar wanneer we even in de tijd zouden reizen, dan zou ze geen vroegbloeier maar een gemiddeld kind zijn. Uit studies blijkt immers dat kinderen dertig jaar geleden rond 22 maand overdag zindelijk waren. Vandaag is dit pas op 31,2 maanden. Persoonlijk vind ik dit een jammere evolutie die in de hand gewerkt wordt door de pamperindustrie. Want hoe willen we nu dat kindjes leren droog worden wanneer hun pamper amper nat aanvoelt na één of twee plasjes? Geef mij dus toch maar die geweldig ogende wasbare luiers waar m’n kinderen een groter bewustzijn mee kunnen ervaren wat betreft een vuile of natte broek dan met een chemische wegwerpluier.
Bovendien is haar zindelijkheid nog een stap naar een meer ecologische opvoeding voor onze meisjes. Geen papiertjes om de poep af te vegen. We blijven lekker wasbare doekjes gebruiken. En mijn wasmachine is alvast blij met die kleine schattige onderbroekjes. Minder was oogt toch ook een stukje aangenamer in het huishouden. Al is de luierwas er eentje die met veel liefde wordt gedaan.

Haat/Liefde

Loes gaf al heel lang aan wanneer ze geplast had of een drolletje in de pamper had gedeponeerd, maar tot aan de Paasvakantie was het potje leuk om eens op te zitten om een boekje te lezen, en nog leuker om keihard neen tegen te roepen. Vandaag loopt ze in alle haast naar daar om haar broekje af te trekken en een keigrote plas te deponeren. De concentratie waarmee ze dat doet is hilarisch om te zien. En de ontladen en trotse reactie wanneer ze dan eindelijk plast of een plofje hoort neervallen doet mij elke keer opnieuw smelten. Zij is er duidelijk gelukkig mee, en ik des te meer. Toch zijn er soms nog heuse jammerpartijtjes om op het potje te gaan. Dan wordt er keiluid ‘nee’ gegild, maar de aanhouder wint. Haar signalen dat ze moet zijn niet mis te verstaan en dat ze dan even haar spel moet onderbreken om vlug een plasje te doen, lijkt ze niet altijd te willen snappen. Desalniettemin is ze nog zo blij als ze weer ontspannen verder kan spelen.

We hebben dus nog wel een weg af te leggen, maar ik leef alvast op hoop dat de nachtluier deze zomer ook achterwege kan blijven. Eén ding staat vast: elk plasje of drolletje wordt hier nog lang als een ware overwinning gezien en menig ‘High Five’, ‘Dikke Duim’ of een ‘vuistje’ zullen hier nog gevierd worden.

Roos heeft roos

Onze jongste heeft een droog velletje. Daarbij had ze een gezicht dat las als een goed brailleboek. Duidelijk een zwaar geval van baby-acne volgens onze dokter, ze schreef dan ook al snel een zalfje voor met een minimum aan cortisone. Dat zou het wel doen. En ja, enkele dagen smeren later was het veel beter. Alleen heb ik het zalfje met cortisone nooit aangekocht en ben ik lustig blijven smeren met kokosolie en een voedende zalfje waarmee onze mini’s dagelijks worden gemasseerd.

En hoewel bleek dat ons Roos haar huid duidelijk grote nood heeft aan extra voeding gaat die huid er met reuzensprongen op vooruit. Pas op: van zodra ze een beetje te veel zweet of iets te lang in contact komt met bijvoorbeeld wat zure, gewezen,  maaginhoud staat ze terug vol bobbels en bulten. Maar gelukkig nooit voor lang. En ze lijkt er tenminste zelf niet al te veel last van te hebben.

Nu we dat snoezige gezichtje dus volledig onder controle lijken te hebben heeft er zich echter een andere babykwaal kenbaar gemaakt. Ons roos heeft last van berg. Oftewel: seborroïsch eczeem. Berg dus. Hoewel, had ik er last van gehad dan zouden we er gewoon naar verwijzen als zijnde roos. Roos heeft dus roos, euhm berg.
Dokter Google komt uiteraard meteen met een gigantische trukendoos aanzetten om de schilfers op haar hoofdje de baas te kunnen, maar ik heb besloten de kat uit de boom te kijken. Diezelfde dokter Google heeft me immers ook verteld dat het maar een tijdelijke aandoening is waar ze tegen haar zesde levensmaand moet uitgegroeid zijn. Het is dus maar een fase. En dan nog wel een fase die het best geneest door er helemaal niets aan te doen. De losse schilfertjes plukken we uiteraard wel uit haar rossige haartjes of die worden losgeweekt tijdens het wassen ( met water, zonder boosaardige shampoo en zeep dus) waarna een zachte borstelbeurt het nodige werk levert.

Mijn Conclusie: niet meteen in de aanval gaan met al die chemische en ongetwijfeld dure farmaceutische toepassingen. Hou het lekker luchtig en natuurlijk en dan krijg je nog zo’n mooie resultaten.

Amen.

Rode billetjes en Heilewol

De dochter heeft sinds een ziekenhuisopname snel last van rode billetjes. En als ik rode billetjes zeg, dan bedoel ik niet een klein beetje irritatie, maar knalrode, tot bloedens toe kapotte billetjes. Zielig. Want mevrouwtje wil dan helemaal niet meer verschoond worden uit angst voor de pijn die komen zal. Wanneer er rode billen zijn zal ze dan ook niet meer spontaan vertellen dat ze kaka of pipi gedaan heeft. Sneu, want zo wordt het natuurlijk steeds erger. Zo wordt het verschonen een echte machtsstrijd en zijn er steevast krokodillentranen mee gemoeid wanneer het opnieuw zover is.

Na veel gesus en liefkozingen lukt het dan meestal wel omhaar te verschonen en te verzorgen, maar diep vanbinnen huilen we zelf ook dikke tranen mee.
Een bezoekje aan de pediater, en een kweekje van de luieruitslag, heeft alvast niets opgeleverd, buiten een straffe zalf die wel even soelaas brengt, maar geen blijvend effect heeft. Er treedt al snel gewenning aan de zalf op.
Het enige dat dokters ons wél kunnen zeggen is dat ze heel fel reageert op haar eigen stoelgang en dus quasi meteen moet verzorgd worden eens ze kaka heeft gedaan. Iets wat voor ons al vanzelfsprekend was. Alsof je je kind urenlang in z’n kaka- of pipipamper laat rondhuppelen …
Maar nu lijken we een wondermiddel te hebben gevonden, wederom in het alternatieve straatje, met name Heilewol.

Heilewol, oftewel Healing Wool, is 100% biologische scheerwol die enkel werd gewassen en dus boordevol natuurlijke lanoline zit. Deze vette stof gaat de huid beschermen en helen. Door de wol op de luier – en dus tegen de billen aan – te leggen, komt er een soort extra verluchtingslaagje dat de huid goed doet. Geen irritatie meer door urine die rechtstreeks tegen de billetjes prikt.

Ik had er al veel over gehoord, maar iets hield me toch tegen om het ook in huis te halen. Maar de positieve commentaren bij andere alternativo’s heeft me toch overtuigd … En zo komt het dat onze dochter gisterenavond voor het eerst wol tegen haar billetjes had aanliggen.

Tegen de volgende verluiering, net voor het slapengaan, was er al merkbaar verschil. Geen dikke lagen zalf die de huid niet laten ademen, maar een plukje kietelende wol die een spontane schaterlach teweeg bracht bij onze lieve meid en rozige billetjes die duidelijk al in een nieuw genezingsproces zaten. Zelfs papa was dolenthousiast bij het zien van de vooruitgang die op zo’n korte tijd werd geboekt.

Een extra plus is trouwens het feit dat dit herbruikbaar is: de wol is zelfreinigend (enkel voor urine uiteraard) en wanneer je deze goed laat verluchten en aan UV-straling blootstelt, kan je hem dus gerust nog een keertje gebruiken. En ook voor tepelkloven bij borstvoeding of andere wondjes kan je de helende werking van deze wol gerust aanspreken.

Een tand voor een kind

Men zegt dat elke zwangerschap een tand kost. Wat de eerste zwangerschap betreft kan ik alleen maar bevestigen. Mijn zwak gebit had het al snel extra hard te verduren en de problemen stapelden zich op. Een abces op mijn tandvlees door een ontsteking van een wortelkanaal.  En net door mijn gezegende toestand kon de tandarts niet al te veel aanvangen met mijn probleem. Een antibioticakuur, een oppervlakkige reiniging van de wortelkanaaltjes en een ontsmettende inspuiting in diezelfde kanalen. Maar zonder echt resultaat. Het abces bleef terugkomen, de vulling in de tand kwam steeds los en de problemen werden steeds ernstiger. Tot ik besloot dat dat abces maar eens moest verdwijnen. Ik prutste er zodanig lang aan dat het knapte en ik bleef het dagelijks uitduwen tot er geen bloed/etter/vieze materie meer uit kwam en het eindelijk pijnloos kon genezen. Niet de meest orthodoxe manier van handelen, maar voor mij heeft het alvast resultaat op geleverd.

Maar dit terzijde. Nu mijn tweede zwangerschap op z’n einde loopt blijf ik moedig hout vasthouden dat mijn gebit stand houdt en ik geen nieuwe tand moet opofferen. Via de magische wegen van het www werd mij een tandpasta aangeraden die speciaal voor gevoelig tandvlees en gevoelige tanden werd ontwikkeld. De planten tandpasta van Weleda (zonder schuimmiddelen, enkel op basis van plantaardige ingrediënten) ziet er een beetje vreemd uit met z’n natuurlijk rode kleurtje, maar hij smaakt best ok. Bij mijn eerste gebruik bloedde mijn tandvlees alvast terug als een rund. As usual.
Het was bovendien ook even wennen dat ik geen mond vol schuim had uit te spuwen, maar ik ervoer wel een ongekend net gevoel in mijn mond en op mijn tanden.

De volgende poetsbeurt groeide mijn verbazing bij deze tandpasta echter nog meer. Waar ik anders quasi liters bloed verlies bij het tandenpoetsen vond ik nergens een druppeltje bloed terug. Mijn zwakke tandvleesplekken leken op één nacht al heel wat sterker. Bovendien zag mijn tandvlees er ook al een stuk gezonder uit. Bijzonder straf resultaat na slechts één gebruik. Toeval of niet, ik ben overtuigd en ik kan alleen maar hopen dat mijn ervaringen op dit niveau blijven.