Nog 40 te gaan, of zijn het er 47?

Ik heb een wisselende relatie met mijn gyneacoloog. Tijdens mijn vorige zwangerschap was ik toch zo boos omdat hij géén risico wilde nemen en me niet meer wou laten werken. Uiteindelijk heb ik deze beslissing, welteverstaan met gemengde gevoelens, omarmd en ben ik op 20 weken thuis gebleven om voor de toenmalige buikbaby te zorgen.
Al was ik er toen nog zo van overtuigd dat ik bij een volgende zwangerschap door iemand anders zou opgevolgd worden, ook deze keer heb ik resoluut voor hem gekozen. Al is dat relatief nu blijkt dat hij zijn welverdiende verlofdagen opneemt in mijn kraamperiode. Gelukkig kon ik nog holderdebolder enkele afspraken naar een nieuwe collega verschuiven zodat ik ook daar kennis mee kan maken voor het allemaal zover is.

Maar dus: ook vandaag weet ik niet zo goed hoe ik mij ten opzichte van mijn oorspronkelijke gyneacoloog moet voelen. Ik wist namelijk heel erg snel dat onze poging voor buikbaby nummer 2 ‘prijs’ was. Zo snel dat onze huisarts ervan overtuigd was dat er een foutje van de natuur aan de gang was, want de bloedwaarden waren absoluut niet goed. Uiteindelijk bleek ons kindje gewoon z’n tijd te nemen om mijn hormonen door het dak te laten schieten. Een dieseltje zou je kunnen zeggen.
Deze ervaring maakt natuurlijk dat ik absoluut overtuigd ben over de einddatum van mijn 40 weken zwangerschap. Voor mij ligt de datum dan ook steevast vastgeprikt op 4 januari. En aangezien overtijd gaan geen optie is (dankjewel meneer de gyneacoloog), pin ik mij ook blindelings vast op die datum als zijnde de einddatum van mijn ‘lijden’.
Alleen rekent de dokter met een andere termijn, gebasseerd op de echo’s die in het eerste trimester werden genomen. Dat nummer 1 ook al een kleintje was heeft daar geen invloed op voor hem. Voor mij is dat echter een bevestiging van mijn gevoel, namelijk dat zijn datum meteen betekent dat ik 41+ weken zal zijn als hij zijn gelijk krijgt.
En aangezien hij niet over een week wil discussiëren ligt deze kwestie nogal op mijn maag.

Met 40 dagen kan ik leven. 47 dagen maakt mijn leven echter een hele week nodeloos moeilijker. Van slapeloze nachten tot overal tegenaan lopen met die dikke, onhandige ronde buik. Ik blijf dus moedig vasthouden aan 40 dagen. Want ik heb zin om dat kleine mensje welkom te heten, samen gezellig te clusteren en haar slapeloze nachten aan de borst te gunnen. Ik kijk ernaar uit om onze grote meid te zien evolueren tot een trotse grote zus. Wat mij betreft mag het hele gebeuren terug op 38 weken beginnen. Al moet ik nog vrede nemen met een paar wendingen die dit hoogtepunt kunnen kunnen kraken in plaats van maken.

Na mijn bezoek aan één van de vroedvrouwen in het ziekenhuis is vorige week gebleken dat een natuurlijke bevalling na een keizersnede gepaard gaat met héél wat beperkingen. Mijn “droom” om thuis te bevallen werd eerder al van tafel geveegd. Maar nu mag ik ook niet in bad wegens te groot risico. En ook andere wensen uit mijn geboorteplan hebben het gesprek niet volledig overleefd. En dit alles in combinatie met dat extra weekje … het zorgt voor voldoende kopzorgen die stilaan evolueren in een wens om misschien toch opnieuw een keizersnede te krijgen. Weg met al die risico’s waar ik steeds weer de les over gespeld krijg en een makkelijke oplossing. En nu ik weet dat een pijnpomp een optie is in plaats van een must, ben ik zeer benieuwd hoe de gesprekken met de nieuwe gyn volgende week zullen evolueren …

Kiezen is verliezen. En toch heb ik gewonnen.

Bijna 18 maand geleden werd ik mama van een prachtige dochter die naar de naam Loes luistert. Over enkele weken word ik voor de tweede keer mama van een minstens even prachtige dochter. Mijn meisjes ( en hun papa) zijn de liefde van mijn leven. Mijn hart loopt over van sentiment als het over hen gaat.

De ontdekking dat ik zwanger was van Loes heeft mijn wereld even op z’n kop gezet. Net voor deze ontdekking verloor ik mijn toenmalige job die ik absoluut niet graag meer deed. Al bij al was dat ontslag mijn redding want ik kon terug naar mijn eerste liefde: de media. Gelukkig kon ik vrijwel meteen terug bij een productiebedrijf terecht. En daar kwam de donderslag bij heldere hemel: enkele positieve zwangerschapstesten (want ééntje is geentje, niet waar?).

Aangezien ik een drukke (tijdelijke, tjah, zo gaat dat in de media) job had heb ik vrij snel kleur moeten bekennen op de werkvloer. De reacties waren stuk voor stuk positief, maar zelf worstelde ik al vlug met enkele fundamentele vragen. Hou ik deze job vol met een baby in huis? Zie ik het zitten om dagelijks te knokken voor een plek op de werkvloer, een huishouden te runnen én nog enkele uren thuiswerk te verrichten? Eerlijk gezegd: ik twijfelde. Maar moeilijk gaat ook. dacht ik. En zo groeide mijn vertrouwen. En net wanneer alles van een leien dakje verliep kreeg ik door omstandigheden van mijn gyneacoloog het verbod ook maar iets van werk te verrichten. Platte rust voor ruim de helft van mijn zwangerschap. Deze periode heeft me veel doen nadenken en ik heb toen een radicale beslissing genomen waarbij ik mijn mediacarrière (voorgoed?) vaarwel heb gezegd. Ik deed mijn job doodgraag en ik durf wel stellen dat ik er behoorlijk goed in was. Maar mijn dromen om een gelukkig gezin voort te brengen overtroefden elk greintje carrièrezin in mij. En zo geschiedde het dat ik mezelf een quasi onmogelijke opdracht gaf om tijdens de mij nog resterende maanden voor de bevalling een nieuwe job te vinden zodat ik na enkele gelukkige weken op een roze wolk terug aan de slag kon.
Nam ik een stap terug om voor mijn gezin te zorgen? Ja. Ben ik nu ongelukkig met mijn huidige job? Neen.

Ik heb het geluk gehad een fantastische job- en werkomgeving te vinden in het onderwijs. Een combinatie van administratie en opvoedende taken dicht bij huis met fantastische uren. Ik werk voltijds, maar ik ben dankzij een mooie speling van mijn werkrooster elke woensdag thuis. Bovendien geniet ik van quasi elke volledige vakantieperiode. En ja, Loes gaat vroeg naar bed want doordat ons klein mormeltje geen seconde stil kan zitten heeft ze haar slaap meer dan nodig. Dus ik zie haar na het werk ongeveer een uurtje voor ze slapen gaat. En ja, ik mis haar wanneer ze overdag in de crèche verblijft of bij haar meter en peter de boel op stelten zet. Maar het belangrijkste voor mij is toch dat ik zelf nog steeds gelukkig ben en elke dag opnieuw volop voor mijn gezin kan kiezen. Moet ik nog een stap terug zetten? Ik denk het niet. We zien wel wat zo’n tweede spruit in beweging brengt in ons gezin, maar ik ben ervan overtuigd dat we onszelf goed omringen met de juiste prioriteiten. Ik hoef op dit moment niet vanboven op de carrièreladder te balanceren tussen de hartverscheurende keuze gezin, eigen geluk en/of carrière. Ik kus mijn twee handen dat ik, dat wij, evenwicht hebben gevonden.

Mijn verhaal strookt niet met het voorbeeldplan waarover journaliste Ilse Ceulemans het heeft in haar artikel ‘Is dit dan quality Time‘. Alleen al omdat ik véél jonger moeder ben geworden en het bij mij dus in fase 1 al een beetje “foutloopt”. Die eerste jaren om aan een carrière te timmeren tekenen zich bij mij vooral af als een echte zoektocht. Wat jobhoppen, je ding vinden en dan door wat medische pech uitvallen en in het sociale vangnet van ons Belgenland terecht komen. Laat ons zeggen dat Fase 1 bij mij vooral uitdenken is wat ik verwacht van het leven en hoe ik mijn dromen en verwachtingen wil inlossen. En daardoor loopt deze fase naadloos over in Fase 2: mijn huidige fase: evenwicht tussen job en gezin. En ik durf zonder blozen zeggen dat ik goed bezig ben. En daar schaam ik me niet voor. Ik ga vooruit op mijn tempo, op mijn manier en daar plukken zowel ik als mijn gezin de vruchten van. Wat fase 3 ooit zal brengen zien we dan wel weer. Tot dan plan ik te genieten en te ontdekken. Alleen, met mijn wederhelft en met de kindjes. Quality Time die we telkens weer zelf creëren en waar elke vrije minuut maar beter goed gespendeerd wordt. En blijft mijn strijk dan enkele dagen (of weken *bloos*) staan, dan is dat maar zo. Zolang wij er ons meester over zien komt alles goed.

Wasjes en plasjes

Jaja, het gaat goed met de wasnoten! Bij de wasballen is er intussen een slachtoffer gevallen, al doen ze het met twee ook uitstekend.

De wasnoten doen hun ding goed. De was komt er dankzij een druppeltje Cheeky Wipes-olie heerlijk geurend uit en de vuile plekken van eventueel notenresidu heb ik nog niet mogen ontdekken. Alles blijft proper uit de machine komen en nu maar hopen dat de schelpen van de afgewassen en uitgebruikte noten het ongedierte in de tuin op afstand houdt.

De ballen, dat is een ander verhaal … Hoe enthousiast ik ook ben/was over de Ecoballen van Ecozone (gekocht bij Kudzu.be), groot was mijn teleurstelling toen ik er eentje volledig gehavend en kapot tevoorschijn toverde van tussen mijn wasgoed. Het gevolg hiervan was niet te overzien: overal kleine stukjes groen (van het plastieken omhulsen van de bal), en de korrels die het magische werk moeten leveren zaten echt overal. Enkele wasbeurten later kwamen ze nog steeds tevoorschijn uit de machine. VRESELIJK! Gelukkig kon ik geen kapotte luiers of andere beschadingen vaststellen, maar leuk is alvast anders.

Een geïrriteerd/boos mailtje naar de webleverancier heeft tot nu toe nog niets opgeleverd. Ze heeft zelf de producent gecontacteerd, en deze beweerd dat ik de wasballen niet correct heb gebruikt. Namelijk dat mijn machine te vol zat, ik de verkeerde temperaturen heb gebruikt, … Flauwekul natuurlijk… Want een wasmachine vol stinkende luiers volproppen zodat er nauwelijks nog wat bijkan, dat is om problemen vragen bij de volgende luierwissel.

Nu ja, we zijn een maand verder en al die tijd ben ik mijn wasjes blijven draaien met afwisselend de noten en de overige twee wasballen. Tot nu toe lukt dat aardig en de twee ballen doen hun werk naar behoren. Desalniettemin blijf ik balen bij het feit dat ik tot op heden nog geen vervanging heb gekregen. Voor een product dat claimt 1000 wasbeurten mee te gaan en toch wel een kleine investering was om te testen, zou ik het toch maar normaal vinden als ik onmiddelijk een vervanging zou mogen ontvangen. Zoiets heet geloof ik garantie. Dat zal dan wel het nadeel zijn van online kopen vermoed ik. Nou ja, ik zou mezelf niet zijn mocht ik mijn been niet stijfhouden en enige vorm van compensatie (al is het maar voor de bijna hartaanval die ik hieraan heb overgehouden) eisen. Bovendien heb ik mijn machine extra moeten laten spoelen en draaien om alles terug proper te krijgen en al het plastiek eruit te krijgen. Extra en vooral onnodige belasting voor het milieu. Dat krijg je dan, als je je steentje probeert bij te dragen…