De voorbije twee jaar zijn voorbijgevlogen. Met de zwangerschap van nummer 1 kwam een onverwachte zoektocht naar de ideale job. En net op de valreep, een dag voor mijn bevalling, kreeg ik het fantastische nieuws dat ik op 1 september in een school aan de slag kon.
Een fantastisch cadeau na enkele donkere maanden. Tijdens die zwangerschap is immers gebleken dat ik niet zo goed bestand ben tegen een toekomstbeeld zonder invulling. Dat geweldige nieuws heeft toen zeker en vast bijgedragen tot een fantastische roze wolk.
Vandaag nadert het einde van mijn tweede schooljaar in het onderwijs. En wat heb ik daar van genoten. Het was een geweldige tijd.
Helaas staat het einde van dit schooljaar staat nu ook gelijk aan het einde van mijn job. De samenwerking wordt stopgezet en ik moet opzoek naar en nieuwe uitdaging die ik minstens zo graag zal doen.
De lat ligt hoog: ik genoot echt met volle teugen van m’n job. Zelfs een baaldag was een feest.
Het grote probleem nu is vooral dat ik plots niet meer weet welke richting ik uit wil. Jobs als m’n bijna-oud-job liggen er niet voor het rapen. Realisitisch gezien is de kans dus heel erg klein dat ik terug als opvoeder/administratieve kracht op een school terecht kan. Wat dan wel? Back to the roots? Journalistiek: televisie of geschreven pers? Graag, het gemis is altijd ergens blijven jammeren maar wat dan met m’n dametjes? De balans werk-gezin vind ik oh zo belangrijk.
Nog belangrijker is het feit dat ik niet het eerste het beste wil doen om toch maar van de straat te zijn. Dat zal mijn gezin zéker niet ten goede komen. Een gelukkige mama is nog altijd de beste mama: zelfs met een überdruk werkschema.
Ach, gelukkig staat de zomer voor de deur. Al m’n zorgen zullen smelten als sneeuw voor de zon. Tijd om mezelf te herbronnen en nog even met volle teugen te genieten. Klaar om een sprong in het duister te wagen en te ontwaken uit een echt mooie droom.
De ontdekkingstocht van het moeder zijn 