Yes I Can!

Ach, de schoonste dagen van het jaar zijn rustig voorbij gekropen. Normaal staan deze dagen garant voor drie dagen vertier van de bovenste plank. Oilsjt Carnaval.

Dit jaar had ik het echter anders gepland. Al heel erg snel in de zwangerschap had ik het beslist: ik zou een week naar zee gaan en mijn week moederhart en dus ook mijn borstvoedingsbeleid volledig beschermen van dat duivelse volksfeest. De dochters en ik, wij gingen bewijzen dat we een goed geoliede machine zijn en zonder mankracht kunnen overleven. Zelfs met koorts en de daarbij horende hangerigheid van onze oudste.

En ik durf stellen dat we moeiteloos deze test in het moederschap tot een goed einde hebben gebracht. Ook al heb ik een beetje valsgespeeld en zijn we op zondag holderdebolder op en af gereden om die schone Stoet met onze eigen ogen waar te nemen. We zijn er tenslotte toch maar mooi rijker van geworden. Ons Loes heeft er met volle teugen van genoten en de mama ook. Al waren de jaarlijkse traantjes van opwinding ook weer van de partij. Dankzij dit tripje vond ik het trouwens best draagbaar om gescheiden te leven van manlief en dat feestgedruis. En moeder en dochters … Die hebben met volle teugen van elkaar en het winterse zonnetje genoten aan het zeetje.

En we zitten met een lek

Dat kleine wezentje van mij is met haar gat in de boter gevallen, al zeg ik het zelf. Grote zus is ontzettend trots op ‘baby’ en wil niets anders dan zoentjes geven en ‘aaike baby’ doen. Niets dan zusterliefde dus. De jaloezie waar ik, ik beken, toch een beetje bang voor was is gelukkig achterwege gebleven. Hout vasthouden dat dit zo blijft.

Natuurlijk is het even moeilijk wanneer de kleinste een lekkere portie mamamelk live van de bron te drinken krijgt. Want ook nummer 1 wil graag aandacht en bij mama en baby zitten. Maar de wil om ook die aandacht te krijgen heeft ons meteen ook dé oplossing gebracht voor de extra mamahonger van onze oudste. Wanneer baby drinkt wil ook zij … drinken. En niet van een flesje met water of een flesje groeimelk, neen ze wil mama drinken. En wie ben ik om dan cru neen te zeggen? Onze dochter mag dus proberen of ze ook melk uit mama’s borsten krijgt. Tot nu toe zijn haar pogingen niet meer dan lieve kusjes of likjes op mijn borsten, maar mijn moederhart smelt telkens bij het enthousiasme waar ze de queeste mee aanvangt. Tot plots, gisteren er een échte zuigbeweging kwam. Nog niet lang genoeg om een echte melkstroom op gang te brengen, maar wie weet komt het hier dus nog wel tot tandemvoeden. Maar als het dat niet wordt, dan houden we haar toch gewoon gelukkig door haar deel uit te laten maken van de borstvoedingservaring van nummer 2. Twee dochters gelukkig, ik gelukkig. En als de meisjes gelukkig zijn, dan is papa gelukkig.

Haar enthousiasme heeft natuurlijk ook een keerzijde. Mijn productie is goed, om niet te zeggen misschien wel een beetje te goed. Het gevolg is dat ik nu niet alleen spontaan begin melk te spuiten wanneer nummer 2 in mijn buurt komt en hongerig lijkt of een beetje troost nodig heeft, maar ook wanneer de krokodillentranen van nummer 1 over haar mooie snoetje rollen. Mijn compressen kunnen de stroom niet aan en dus zitten we met een lek. Of zeg maar met lekken.

Mijn voornemen om deze keer alles met wasbaar te gaan doen én dus ook wasbare compressen te gebruiken lijkt het héél moeilijk te krijgen. De wasbare compressen zijn duidelijk niet voorzien om mijn krachtige toeschietreflexen (TSR). Op één, twee, drie zijn ze volledig verzadigd en loopt de melk er gewoon door waardoor ik op een dag makkelijk enkele nieuwe outfits moet zien tevoorschijn toveren. Ik vrees dat ik dus nog even geduld moet hebben om mezelf 100% op wasbaar over te zetten. Misschien niet helemaal tot mijn borsten zindelijk zijn, maar we gaan hier toch nog even borstentraining moeten voortzetten tot de compressen me volledig van dienst kunnen zijn. Gelukkig heb ik hier en daar wegwerp cadeau gekregen waardoor ik mezelf toch nog wat kan redden en menselijk voor de dag kan komen zonder én een luiertas en een mamatas mee te sleuren met reservekledij.

Samen slapen

Terwijl ik dit schrijf ligt onze oudste heerlijk in haar bedje te middagdutten. Onze jongste hangt dan weer op z’n aapjes lekker op mijn buik te snurken. Mijn meisjes zijn geweldige slapers en daar zijn we meer dan dankbaar voor. Niet alleen hebben we zo ook de kans om wat uurtjes slaap te verzamelen, daarnaast blijven we ook gespaard van de horror waar bedtijd soms wel voor gekend staat. Hier gelukkig amper tranen en huilbuien wanneer het bedtijd is.

Hoe we dat bereikt hebben bij nummer 1? Door er niets speciaals voor te doen en volledig op ons gevoel te vertrouwen. Al moet ik toegeven dat we de eerste maanden wel wat hulp kregen van Puckababy baker-/slaapzakken. Maar ergens ben ik er toch van overtuigd dat ons slaapritueel die eerste maanden ervoor heeft gezorgd dat slapen niet als iets eng wordt beschouwd, maar als iets gezelligs en plezierigs.

Samen slapen is heel natuurlijk gekomen bij ons, vooral door mijn eigen onkunde om ’s nachts wakker te blijven tijdens de borstvoedingsmomenten. Terwijl dochterlief heerlijk tegen mama aankroop om van de borst te slurpen, vielen mijn ogen alweer dicht richting dromenland en zo geschiedde dat ze de rest van de nacht lekker knus bij ons in bed bleef slapen. Half op mama hangend, half tussen papa en mama inliggend. Natuurlijk had ze haar eigen bedje bij ons op de kamer staan, maar hoewel haar nachten daarin begonnen, eindigde ze toch steeds weer bij ons in bed.

Tot samen slapen niet meer aan haar besteed was. Ze was ongeveer 8 maanden jong toen haar nachten heel onrustig werden en ze meer wakker was dan dat ze in dromenland vertoefde. Tot haar grote frustratie, want wat wou ze toch zo graag slapen. Dat was voor ons een signaal dat het tijd was om onze meid naar haar eigen kamer te verhuizen. Ze had duidelijk nood aan haar nachtrust en de aanwezigheid van mama en papa in dezelfde kamer maakte het voor haar niet makkelijk. Ze werd wakker wanneer wij gingen slapen of wanneer één van ons een luide snurkkreet op de wereld los liet. Dikke tranen en grote frustraties bij dochterlief tot gevolg.
Op haar eigen kamertje hebben we het bedritueel nog beter ingekleed waardoor gaan slapen nog steeds een prettige ervaring is.

Waar het bij Loes heel natuurlijk is gekomen, stond het bij Roos in de sterren geschreven dat ze bij mama en papa zou slapen. Speciaal voor haar komst hebben we een co-sleeper aan ons bed gehangen zodat ze toch haar eigen slaapplek heeft wanneer ze er nood aan zou hebben. Maar voorlopig wil ze daar nog niet slapen. Waarom zou ze ook? Na een lange zwangerschap lekker veilig in mijn buik mag ze nu gerust veilig op diezelde zachte buik slapen. Dicht bij de borsten zodat ze makkelijk kan drinken bij het minste beetje honger tijdens een lange nacht. Ik slaap heerlijk zo, met mijn kleine meid dicht bij me. Geen kopzorgen of ze het niet te koud heeft, want mijn warmte is haar warmte, geen angst dat ik het hongersignaal zal missen, want bij de zachtste kreun ben ik al wakker om haar te helpen aanhappen. Bij ons wordt er ’s nachts niet gehuild van de honger. En wanneer ze tijdens de nacht toch van mijn buik glijdt, ligt ze lekker in mijn armen te dromen van haar grote zus en haar lieve papa.

Dat we hier dus geen slaaptraining zullen toepassen spreekt dan ook voor zichzelf. Zeker na het lezen van een hartverscheurende blogpost op Alternative Mama ben ik nog meer overtuigd van onze gevoelsmatige keuzes.

Er is een kindeke geboren

EINDELIJK, ze is er. In feite is ze er zelfs al twee weken en een dag ook al lijkt het alsof ze er nooit niet is geweest.

Negen maanden van geduld en een maand vol ongeduld werden beloond met een prachtige dochter. In die tien (tjah, 40 weken lijkt me eerder 10 maand dan 9 maand) maanden zwangerschap hebben mijn hormonen me meegenomen op een ware rollercoaster. Momenten vol frustraties, tranen, vreugde en onuitstaanbaar gedrag dat zo weer kon omslaan in de puurste vorm van liefde hebben het ons niet makkelijk gemaakt. Maar we kwamen, zagen en overwonnen de perikelen en hebben er nu een prachtige schat voor in de plaats gekregen.

Pas op, de hormonen gieren nog door mijn lijf: ‘k kan nog steeds te pas en te onpas in tranen uitbarsten omdat het nieuws van de dag zo aangrijpend lelijk, of net onmenselijk mooi, is. Maar bovenal zorgen die hormonen de dag van vandaag voor een intens gevoel van dankbaarheid en liefde voor al dat moois dat hier tegenwoordig in huis rondhuppelt.

De geboorte van ons Roos heeft het één en ander in beweging gebracht hier. We moeten ons opnieuw (of misschien wel eindelijk) echt organiseren en we moeten nog meer op elkaar kunnen vertrouwen en voortbouwen. En de grote zus des huizes krijgt een volledig nieuwe rol aangemeten vol mini-verantwoordelijkheid. Nu kan ze écht samen met mama en papa voor haar zusje zorgen. En wat doet ze dat goed. Ze is zo trots op dat kleine wezentje dat ze haar voorbeeldfunctie volledig ten harte neemt. Het is quasi onwezenlijk hoe een baby/peuter van 18 maanden plots aanvoelt dat ze mede verantwoordelijk is voor  dat nieuwe leven in huis. Vol genegenheid en liefde probeert ze haar zusje te troosten en elke dag opnieuw welkom te heten in ons gezin. Haar wereld draait niet langer enkel rond eten, slapen en spelen. Sinds de geboorte van kleine zus draait de wereld van Loes rond Baby, eten, spelen en slapen. En als het even kan dan nog wel in die volgorde.

Rode billetjes en Heilewol

De dochter heeft sinds een ziekenhuisopname snel last van rode billetjes. En als ik rode billetjes zeg, dan bedoel ik niet een klein beetje irritatie, maar knalrode, tot bloedens toe kapotte billetjes. Zielig. Want mevrouwtje wil dan helemaal niet meer verschoond worden uit angst voor de pijn die komen zal. Wanneer er rode billen zijn zal ze dan ook niet meer spontaan vertellen dat ze kaka of pipi gedaan heeft. Sneu, want zo wordt het natuurlijk steeds erger. Zo wordt het verschonen een echte machtsstrijd en zijn er steevast krokodillentranen mee gemoeid wanneer het opnieuw zover is.

Na veel gesus en liefkozingen lukt het dan meestal wel omhaar te verschonen en te verzorgen, maar diep vanbinnen huilen we zelf ook dikke tranen mee.
Een bezoekje aan de pediater, en een kweekje van de luieruitslag, heeft alvast niets opgeleverd, buiten een straffe zalf die wel even soelaas brengt, maar geen blijvend effect heeft. Er treedt al snel gewenning aan de zalf op.
Het enige dat dokters ons wél kunnen zeggen is dat ze heel fel reageert op haar eigen stoelgang en dus quasi meteen moet verzorgd worden eens ze kaka heeft gedaan. Iets wat voor ons al vanzelfsprekend was. Alsof je je kind urenlang in z’n kaka- of pipipamper laat rondhuppelen …
Maar nu lijken we een wondermiddel te hebben gevonden, wederom in het alternatieve straatje, met name Heilewol.

Heilewol, oftewel Healing Wool, is 100% biologische scheerwol die enkel werd gewassen en dus boordevol natuurlijke lanoline zit. Deze vette stof gaat de huid beschermen en helen. Door de wol op de luier – en dus tegen de billen aan – te leggen, komt er een soort extra verluchtingslaagje dat de huid goed doet. Geen irritatie meer door urine die rechtstreeks tegen de billetjes prikt.

Ik had er al veel over gehoord, maar iets hield me toch tegen om het ook in huis te halen. Maar de positieve commentaren bij andere alternativo’s heeft me toch overtuigd … En zo komt het dat onze dochter gisterenavond voor het eerst wol tegen haar billetjes had aanliggen.

Tegen de volgende verluiering, net voor het slapengaan, was er al merkbaar verschil. Geen dikke lagen zalf die de huid niet laten ademen, maar een plukje kietelende wol die een spontane schaterlach teweeg bracht bij onze lieve meid en rozige billetjes die duidelijk al in een nieuw genezingsproces zaten. Zelfs papa was dolenthousiast bij het zien van de vooruitgang die op zo’n korte tijd werd geboekt.

Een extra plus is trouwens het feit dat dit herbruikbaar is: de wol is zelfreinigend (enkel voor urine uiteraard) en wanneer je deze goed laat verluchten en aan UV-straling blootstelt, kan je hem dus gerust nog een keertje gebruiken. En ook voor tepelkloven bij borstvoeding of andere wondjes kan je de helende werking van deze wol gerust aanspreken.

Een tand voor een kind

Men zegt dat elke zwangerschap een tand kost. Wat de eerste zwangerschap betreft kan ik alleen maar bevestigen. Mijn zwak gebit had het al snel extra hard te verduren en de problemen stapelden zich op. Een abces op mijn tandvlees door een ontsteking van een wortelkanaal.  En net door mijn gezegende toestand kon de tandarts niet al te veel aanvangen met mijn probleem. Een antibioticakuur, een oppervlakkige reiniging van de wortelkanaaltjes en een ontsmettende inspuiting in diezelfde kanalen. Maar zonder echt resultaat. Het abces bleef terugkomen, de vulling in de tand kwam steeds los en de problemen werden steeds ernstiger. Tot ik besloot dat dat abces maar eens moest verdwijnen. Ik prutste er zodanig lang aan dat het knapte en ik bleef het dagelijks uitduwen tot er geen bloed/etter/vieze materie meer uit kwam en het eindelijk pijnloos kon genezen. Niet de meest orthodoxe manier van handelen, maar voor mij heeft het alvast resultaat op geleverd.

Maar dit terzijde. Nu mijn tweede zwangerschap op z’n einde loopt blijf ik moedig hout vasthouden dat mijn gebit stand houdt en ik geen nieuwe tand moet opofferen. Via de magische wegen van het www werd mij een tandpasta aangeraden die speciaal voor gevoelig tandvlees en gevoelige tanden werd ontwikkeld. De planten tandpasta van Weleda (zonder schuimmiddelen, enkel op basis van plantaardige ingrediënten) ziet er een beetje vreemd uit met z’n natuurlijk rode kleurtje, maar hij smaakt best ok. Bij mijn eerste gebruik bloedde mijn tandvlees alvast terug als een rund. As usual.
Het was bovendien ook even wennen dat ik geen mond vol schuim had uit te spuwen, maar ik ervoer wel een ongekend net gevoel in mijn mond en op mijn tanden.

De volgende poetsbeurt groeide mijn verbazing bij deze tandpasta echter nog meer. Waar ik anders quasi liters bloed verlies bij het tandenpoetsen vond ik nergens een druppeltje bloed terug. Mijn zwakke tandvleesplekken leken op één nacht al heel wat sterker. Bovendien zag mijn tandvlees er ook al een stuk gezonder uit. Bijzonder straf resultaat na slechts één gebruik. Toeval of niet, ik ben overtuigd en ik kan alleen maar hopen dat mijn ervaringen op dit niveau blijven.

Freecycle en nog zo veel meer.

Ik ben vergeten hoe lang ik al een account voor werelds grootste verderf heb. En hoewel het uiterst interessant is om op de hoogte te blijven van leuke en minder leuke nieuwtjes moet ik bekennen dat ik Facebook tegenwoordig vooral gebruik om pagina’s als Freecycle, Gratis Eten en Drinken en de tweedehandsmarkt af te speuren.

Vooral Freecycle’en is een geweldige ontdekking. Alles wat niet langer in ons huishouden thuishoort, krijgt via deze weg een nieuwe, gelukkige thuis. En wat anderen niet meer kunnen gebruiken, komt af en toe goed tot z’n recht in ons gezin. Wat de beweegredenen ook zijn om actief te Freecycle’en het is alvast een geweldig initiatief om te consuminderen en een ietswat minder grote ecologischere voetafdruk na te laten. En dat je er ook nog eens mensen gelukkig mee maakt is een mooie plus.

Deze avond werd ik alvast dolgelukkig dankzij een hele set zwangerschapskledij. Hoewel ik te moe was om zelf mijn afspraak na te komen heb ik enthousiast mijn wederhelft op pad gestuurd om het pakket af te halen. Na een grondige inspectie- en pasronde door mezelf ben ik voorlopig een aantal mooie bovenstukken rijker. Wat mij niet past is alvast aan de kant gelegd voor een medezwangere Freecycle-gebruiker, en wanneer ik uitgezwangerd ben, gaan de stukken die hier tijdelijk logeren alweer door naar de volgende in de rij. Dat is nu  net één van de mooie aspecten van de wondere wereld van het www. Hoewel ik al die gulle schenkers niet persoonlijk ken, schept het een band en ontspringen beetje bij beetje nieuwe contacten. Social Networking in z’n meest pure vorm.

Nog 40 te gaan, of zijn het er 47?

Ik heb een wisselende relatie met mijn gyneacoloog. Tijdens mijn vorige zwangerschap was ik toch zo boos omdat hij géén risico wilde nemen en me niet meer wou laten werken. Uiteindelijk heb ik deze beslissing, welteverstaan met gemengde gevoelens, omarmd en ben ik op 20 weken thuis gebleven om voor de toenmalige buikbaby te zorgen.
Al was ik er toen nog zo van overtuigd dat ik bij een volgende zwangerschap door iemand anders zou opgevolgd worden, ook deze keer heb ik resoluut voor hem gekozen. Al is dat relatief nu blijkt dat hij zijn welverdiende verlofdagen opneemt in mijn kraamperiode. Gelukkig kon ik nog holderdebolder enkele afspraken naar een nieuwe collega verschuiven zodat ik ook daar kennis mee kan maken voor het allemaal zover is.

Maar dus: ook vandaag weet ik niet zo goed hoe ik mij ten opzichte van mijn oorspronkelijke gyneacoloog moet voelen. Ik wist namelijk heel erg snel dat onze poging voor buikbaby nummer 2 ‘prijs’ was. Zo snel dat onze huisarts ervan overtuigd was dat er een foutje van de natuur aan de gang was, want de bloedwaarden waren absoluut niet goed. Uiteindelijk bleek ons kindje gewoon z’n tijd te nemen om mijn hormonen door het dak te laten schieten. Een dieseltje zou je kunnen zeggen.
Deze ervaring maakt natuurlijk dat ik absoluut overtuigd ben over de einddatum van mijn 40 weken zwangerschap. Voor mij ligt de datum dan ook steevast vastgeprikt op 4 januari. En aangezien overtijd gaan geen optie is (dankjewel meneer de gyneacoloog), pin ik mij ook blindelings vast op die datum als zijnde de einddatum van mijn ‘lijden’.
Alleen rekent de dokter met een andere termijn, gebasseerd op de echo’s die in het eerste trimester werden genomen. Dat nummer 1 ook al een kleintje was heeft daar geen invloed op voor hem. Voor mij is dat echter een bevestiging van mijn gevoel, namelijk dat zijn datum meteen betekent dat ik 41+ weken zal zijn als hij zijn gelijk krijgt.
En aangezien hij niet over een week wil discussiëren ligt deze kwestie nogal op mijn maag.

Met 40 dagen kan ik leven. 47 dagen maakt mijn leven echter een hele week nodeloos moeilijker. Van slapeloze nachten tot overal tegenaan lopen met die dikke, onhandige ronde buik. Ik blijf dus moedig vasthouden aan 40 dagen. Want ik heb zin om dat kleine mensje welkom te heten, samen gezellig te clusteren en haar slapeloze nachten aan de borst te gunnen. Ik kijk ernaar uit om onze grote meid te zien evolueren tot een trotse grote zus. Wat mij betreft mag het hele gebeuren terug op 38 weken beginnen. Al moet ik nog vrede nemen met een paar wendingen die dit hoogtepunt kunnen kunnen kraken in plaats van maken.

Na mijn bezoek aan één van de vroedvrouwen in het ziekenhuis is vorige week gebleken dat een natuurlijke bevalling na een keizersnede gepaard gaat met héél wat beperkingen. Mijn “droom” om thuis te bevallen werd eerder al van tafel geveegd. Maar nu mag ik ook niet in bad wegens te groot risico. En ook andere wensen uit mijn geboorteplan hebben het gesprek niet volledig overleefd. En dit alles in combinatie met dat extra weekje … het zorgt voor voldoende kopzorgen die stilaan evolueren in een wens om misschien toch opnieuw een keizersnede te krijgen. Weg met al die risico’s waar ik steeds weer de les over gespeld krijg en een makkelijke oplossing. En nu ik weet dat een pijnpomp een optie is in plaats van een must, ben ik zeer benieuwd hoe de gesprekken met de nieuwe gyn volgende week zullen evolueren …

Kiezen is verliezen. En toch heb ik gewonnen.

Bijna 18 maand geleden werd ik mama van een prachtige dochter die naar de naam Loes luistert. Over enkele weken word ik voor de tweede keer mama van een minstens even prachtige dochter. Mijn meisjes ( en hun papa) zijn de liefde van mijn leven. Mijn hart loopt over van sentiment als het over hen gaat.

De ontdekking dat ik zwanger was van Loes heeft mijn wereld even op z’n kop gezet. Net voor deze ontdekking verloor ik mijn toenmalige job die ik absoluut niet graag meer deed. Al bij al was dat ontslag mijn redding want ik kon terug naar mijn eerste liefde: de media. Gelukkig kon ik vrijwel meteen terug bij een productiebedrijf terecht. En daar kwam de donderslag bij heldere hemel: enkele positieve zwangerschapstesten (want ééntje is geentje, niet waar?).

Aangezien ik een drukke (tijdelijke, tjah, zo gaat dat in de media) job had heb ik vrij snel kleur moeten bekennen op de werkvloer. De reacties waren stuk voor stuk positief, maar zelf worstelde ik al vlug met enkele fundamentele vragen. Hou ik deze job vol met een baby in huis? Zie ik het zitten om dagelijks te knokken voor een plek op de werkvloer, een huishouden te runnen én nog enkele uren thuiswerk te verrichten? Eerlijk gezegd: ik twijfelde. Maar moeilijk gaat ook. dacht ik. En zo groeide mijn vertrouwen. En net wanneer alles van een leien dakje verliep kreeg ik door omstandigheden van mijn gyneacoloog het verbod ook maar iets van werk te verrichten. Platte rust voor ruim de helft van mijn zwangerschap. Deze periode heeft me veel doen nadenken en ik heb toen een radicale beslissing genomen waarbij ik mijn mediacarrière (voorgoed?) vaarwel heb gezegd. Ik deed mijn job doodgraag en ik durf wel stellen dat ik er behoorlijk goed in was. Maar mijn dromen om een gelukkig gezin voort te brengen overtroefden elk greintje carrièrezin in mij. En zo geschiedde het dat ik mezelf een quasi onmogelijke opdracht gaf om tijdens de mij nog resterende maanden voor de bevalling een nieuwe job te vinden zodat ik na enkele gelukkige weken op een roze wolk terug aan de slag kon.
Nam ik een stap terug om voor mijn gezin te zorgen? Ja. Ben ik nu ongelukkig met mijn huidige job? Neen.

Ik heb het geluk gehad een fantastische job- en werkomgeving te vinden in het onderwijs. Een combinatie van administratie en opvoedende taken dicht bij huis met fantastische uren. Ik werk voltijds, maar ik ben dankzij een mooie speling van mijn werkrooster elke woensdag thuis. Bovendien geniet ik van quasi elke volledige vakantieperiode. En ja, Loes gaat vroeg naar bed want doordat ons klein mormeltje geen seconde stil kan zitten heeft ze haar slaap meer dan nodig. Dus ik zie haar na het werk ongeveer een uurtje voor ze slapen gaat. En ja, ik mis haar wanneer ze overdag in de crèche verblijft of bij haar meter en peter de boel op stelten zet. Maar het belangrijkste voor mij is toch dat ik zelf nog steeds gelukkig ben en elke dag opnieuw volop voor mijn gezin kan kiezen. Moet ik nog een stap terug zetten? Ik denk het niet. We zien wel wat zo’n tweede spruit in beweging brengt in ons gezin, maar ik ben ervan overtuigd dat we onszelf goed omringen met de juiste prioriteiten. Ik hoef op dit moment niet vanboven op de carrièreladder te balanceren tussen de hartverscheurende keuze gezin, eigen geluk en/of carrière. Ik kus mijn twee handen dat ik, dat wij, evenwicht hebben gevonden.

Mijn verhaal strookt niet met het voorbeeldplan waarover journaliste Ilse Ceulemans het heeft in haar artikel ‘Is dit dan quality Time‘. Alleen al omdat ik véél jonger moeder ben geworden en het bij mij dus in fase 1 al een beetje “foutloopt”. Die eerste jaren om aan een carrière te timmeren tekenen zich bij mij vooral af als een echte zoektocht. Wat jobhoppen, je ding vinden en dan door wat medische pech uitvallen en in het sociale vangnet van ons Belgenland terecht komen. Laat ons zeggen dat Fase 1 bij mij vooral uitdenken is wat ik verwacht van het leven en hoe ik mijn dromen en verwachtingen wil inlossen. En daardoor loopt deze fase naadloos over in Fase 2: mijn huidige fase: evenwicht tussen job en gezin. En ik durf zonder blozen zeggen dat ik goed bezig ben. En daar schaam ik me niet voor. Ik ga vooruit op mijn tempo, op mijn manier en daar plukken zowel ik als mijn gezin de vruchten van. Wat fase 3 ooit zal brengen zien we dan wel weer. Tot dan plan ik te genieten en te ontdekken. Alleen, met mijn wederhelft en met de kindjes. Quality Time die we telkens weer zelf creëren en waar elke vrije minuut maar beter goed gespendeerd wordt. En blijft mijn strijk dan enkele dagen (of weken *bloos*) staan, dan is dat maar zo. Zolang wij er ons meester over zien komt alles goed.

Wasjes en plasjes

Jaja, het gaat goed met de wasnoten! Bij de wasballen is er intussen een slachtoffer gevallen, al doen ze het met twee ook uitstekend.

De wasnoten doen hun ding goed. De was komt er dankzij een druppeltje Cheeky Wipes-olie heerlijk geurend uit en de vuile plekken van eventueel notenresidu heb ik nog niet mogen ontdekken. Alles blijft proper uit de machine komen en nu maar hopen dat de schelpen van de afgewassen en uitgebruikte noten het ongedierte in de tuin op afstand houdt.

De ballen, dat is een ander verhaal … Hoe enthousiast ik ook ben/was over de Ecoballen van Ecozone (gekocht bij Kudzu.be), groot was mijn teleurstelling toen ik er eentje volledig gehavend en kapot tevoorschijn toverde van tussen mijn wasgoed. Het gevolg hiervan was niet te overzien: overal kleine stukjes groen (van het plastieken omhulsen van de bal), en de korrels die het magische werk moeten leveren zaten echt overal. Enkele wasbeurten later kwamen ze nog steeds tevoorschijn uit de machine. VRESELIJK! Gelukkig kon ik geen kapotte luiers of andere beschadingen vaststellen, maar leuk is alvast anders.

Een geïrriteerd/boos mailtje naar de webleverancier heeft tot nu toe nog niets opgeleverd. Ze heeft zelf de producent gecontacteerd, en deze beweerd dat ik de wasballen niet correct heb gebruikt. Namelijk dat mijn machine te vol zat, ik de verkeerde temperaturen heb gebruikt, … Flauwekul natuurlijk… Want een wasmachine vol stinkende luiers volproppen zodat er nauwelijks nog wat bijkan, dat is om problemen vragen bij de volgende luierwissel.

Nu ja, we zijn een maand verder en al die tijd ben ik mijn wasjes blijven draaien met afwisselend de noten en de overige twee wasballen. Tot nu toe lukt dat aardig en de twee ballen doen hun werk naar behoren. Desalniettemin blijf ik balen bij het feit dat ik tot op heden nog geen vervanging heb gekregen. Voor een product dat claimt 1000 wasbeurten mee te gaan en toch wel een kleine investering was om te testen, zou ik het toch maar normaal vinden als ik onmiddelijk een vervanging zou mogen ontvangen. Zoiets heet geloof ik garantie. Dat zal dan wel het nadeel zijn van online kopen vermoed ik. Nou ja, ik zou mezelf niet zijn mocht ik mijn been niet stijfhouden en enige vorm van compensatie (al is het maar voor de bijna hartaanval die ik hieraan heb overgehouden) eisen. Bovendien heb ik mijn machine extra moeten laten spoelen en draaien om alles terug proper te krijgen en al het plastiek eruit te krijgen. Extra en vooral onnodige belasting voor het milieu. Dat krijg je dan, als je je steentje probeert bij te dragen…